Pielęgniarki cz.5

W niedzielę rano Piotr nękany przez mikrokaca sklecił ogłoszenie. Wyglądało mniej więcej tak.

Wydrukował kopię do pokazania. Jeszcze jeden zdawkowy temat do rozmowy w letni upał i do przeczekania kaca.

Lekarze-żeglarze siedzieli na tarasie w cieniu i podtrzymywali procesy życiowe herbatą tudzieź wodą mineralną. Kazio wyglądał na człowieka o krok od śmierci, a przyjaciel jak zwykle umierał z uśmiechem na ustach.

– Mam projekt ogłoszenia. Chcecie zobaczyć? – zapytał Piotr po wymianie standardowych niegrzeczności. Oczywiście nie pamiętali  o co chodzi. Musiał przypomnieć.

Pierwszy przeczytał przyjaciel odsuwając kartkę od oczu na wyciągniętą rękę. Kilka razy spojrzał to na Piotra, to na kartkę, jakby było na niej zdjęcie i próbował rozstrzygnąć, czy zdjęcie przedstawia stojącego opodal osobnika. To chyba w zamierzeniu miała być bardzo obraźliwa pantomima. I była.  Potem bez słowa podał papier Kaziowi, temu wyraźnie trzęsły się ręce, a razem z nimi kartka. Piotr zaczął się zastanawiać, czy Kazio jest w stanie czytać, czy symuluje czytanie nie chcąc się przyznać do chwilowej ślepoty. Ale nie – przeczytał.

– Kliniczny przypadek przerzutu spermy na mózg – zdiagnozował krótko i oddał kartkę przyjacielowi. A potem wypowiedział zaskakująco gładkie zdanie z nienaganną dykcją przeklętego inteligenta w drugim pokoleniu, jakby kac był tylko aktorską grą a on pozostawał w pełni władz zmysłowych – Piotr, czy ty nie masz ani krzty samokrytycyzmu?

– Oj, napisałem od ręki rankiem. Co mam poprawić? –   Piotr nie miał ochoty na dyskusję, przezornie więc próbował jej uniknąć.

Popatrzyli na niego obaj i wiedzeni wspólnym impulsem zaczęli się pukać w czoło. Nie był to najmilszy wstęp do  jednak nieuniknionej dyskusji, która się potem rozpoczęła i nie była pozbawiona kolejnych złośliwości, słów uznawanych za obelżywe i całego tego męskiego sztafażu.

Kiedy Kazio zakończył swój urlop i odjechał, przyjaciel zawiózł Piotra pod internat pielęgniarek.

– Tylko załatw sprawę szybko, proszę,  nie będę tu czekał do usranej śmierci – powiedział i zaczął przypalać papierosa.

Piotr z papierową teczką, w której były ogłoszenia ruszył „załatwiać sprawę”.

Cerbery z recepcji przyjęły go dość nieufnie. Musiał powtarzać dwa razy, o co mu chodzi. Kobiety podejrzliwie czytały tekst ogłoszenia. Dopiero banknot przełamał ich opory.

– Proszę to powiesić w kilku miejscach, niech wisi z tydzień. Bardzo potrzebuję pomocy. I bardzo paniom dziękuję.

W teczce miał poprawione, suche teksty ogłoszenia, zredagowane pod dyktando lekarzy-żeglarzy. Ale dał kobietom z recepcji kartki z oryginalną wersję ogłoszenia. Była przemyślana. Taka właśnie miała być, naiwno-odjechana. „Nie będą mi , kurwa, mówić, co mam robić”.

Piotr spodziewał się wielu telefonów. Ale w poniedziałek panowała cisza. W wtorek po południu zadzwoniła dziewczyna o imieniu Marzena i pytała, czy sprawa jest aktualna. Trzydzieści dwa lata. Właśnie zaczynała zmianę i miała niekorzystny układ zmian i dyżurów, więc mogła się spotykać dopiero w czwartek po południu. Czy duży ten dom i co ma na myśli mówiąc o gotowaniu? Rozmawiali przez dłuższą chwilę. Ona musi zobaczyć i dopiero wtedy się zdecyduje. Głos pewnej siebie kobiety, trochę schrypnięty. „Proszę spuścić spodnie, będzie iniekcja”. Umówili się tak jak mogła, w czwartek po pracy. Przywiezie ją na miejsce, pogadają i zadecydują. Tak, tak, są inne kandydatki, skłamał, tak, będzie się spotykał w środę. Ale nie podejmie decyzji przez ich czwartkowym spotkaniem, obiecał.

W środę rano, kiedy stał już na podjeździe i miał wsiadać do samochodu by jechać do pracy, zadzwoniła Maryla, która właśnie wróciła z nocnego dyżuru. Dwudziestoośmioletnia dziewczyna, kończy studia pielęgniarskie. Nie , nie , ona nie przyjedzie, ona się musi najpierw spotkać, zastanowić. Lubi gotować. Lubi jeść. Jest duża. Duża? Zastanowił się, ale umówili się na popołudnie, koło internatu.

No i jest dzień przed zmierzchem, umówiona pora, żar bije z ziemi, murów. Piotr wysiadł z samochodu i zadzwonił. Jest przy takim i takim samochodzie, taka koszula, okulary przeciwsłoneczne. Tak, tak , już idzie, już go widzi, mówi Maryla.

Chodnikiem nadchodzi ogromna kobieta, potężna. Sto kilkadziesiąt kilo żywej wagi. W tunice z krótkim rękawie i w elestycznych spodniach. Nagie ramiona, ogromne, z licznymi dołeczkami, trzęsące się od tkanki tłuszczowej przykuwają spojrzenie.

Piotra oblewa momentalnie kolejna fala gorąca, potu, przerażenia i szarości. „O ….”.

cdn