Piłkarze też wstali z kolan

Takie felietony piszą się same i tylko trzeba dopasować tempo sygnałów podawanych z wątroby do tempa stukania po klawiaturze. Nie dało się na to patrzeć, nie dało się tego usprawiedliwiać, ale i tak jak zwykle znaleźli się eksperci, tym razem od „piłkarskiego realizmu”, którzy usprawiedliwi wszystko. Która szkoła motywacji, w jakiejkolwiek dziedzinie bazuje na: „jesteś do d..y i musisz mieć tego świadomość”? Jest tylko jedna taka szkoła i nazywa się „polska myśl szkoleniowa”. W porządku, od dawna nie jest dobrze i co najwyżej możemy się pocieszać przebłyskami, ale jeszcze nigdy nie było tak, żeby po fatalnych występach, a prawdę mówiąc po kompromitacji, tak wielu się zachwycało i to jeszcze stylem gry!

Polska w czterech meczach zagrała przyzwoicie jedną połową z Francję i gdy już się wszystko dzięki Bogu skończyło, nagle nastąpiła refleksja. Okazało się, że „najważniejszy jest cel”, to nie wszystko, bo jednak wypalanie oczu polskim kibicom i ośmieszanie się na całym świecie taką grą, to „duży problem”. No tak, problem jest i nawet nie tak trudno wskazać ojca tego problemu, który nazywa się Czesiek 711 Michniewicz, ale nie tak szybko panowie grajkowie. Pamięć kibica mam dobrą i do dziś brzmią mi w uszach słowa byłego piłkarza PSG Krychowiaka nie pozostawiające złudzeń, że Wersalu w naszej piłce nie będzie, a dokładnie cytując, to finezji nie będzie. Szczęsny, bramkarz Juventusu, z kolei mówił, że od tyłu, to my grać nie potrafimy. Na końcu Lewandowski, lider Barcelony i kapitan drużyny, podsumował, że piłkarze znają swoje ograniczania i muszą poziom umiejętności dostosować do bieżących piłkarskich potrzeb.

Dopóki tym upokarzającym człapaniem, nie wspominając o najbardziej żałosnym prezencie od argentyńskiego trenera, który rozkazał oszczędzić Polaków, przechodziliśmy z punktu A do punktu B, to „liczył się cel”. Po odpadnięciu w fazie pucharowej katarskiego turnieju, nagle wszyscy przejrzeli na oczy i zobaczyli to, o czym wie każdy trampkarz z okręgówki – aby wygrać trzeba grać! Poziom gry połączony z poziomem wypowiedzi piłkarzy nie pozwala uniknąć najbardziej oczywistego skojarzenia, to jest po prostu polityka. Polska piłka nożna funkcjonuje dokładnie w taki sam sposób, jak polska polityka, z jednym wyjątkiem. Trener i piłkarze poszli dalej, oni mówili niemal wprost, że padną na kolana i będą się modlić o korzystny wynik, ponieważ: „nie potrafią grać finezyjnie”, „nie potrafią grać od tyłu”, „znają swoje ograniczenia”. Politycy mimo wszystko krzyczą, że wstaną z kolan i aż tak bardzo sami siebie nie poniżają, owszem powiedzą, że polityka to straszliwe bagno, ale zaraz potem zanurkują w tym bagnie po uszy.

Uprawiamy politykę w szatni i na boisku, by za parę chwili przecierać oczy ze zdumienia i wstydu, jakie fatalne to wszystko przynosi skutki. Wyznaczanie sobie celów minimalnych nie jest niczym złym, pod warunkiem, że takie cele traktujemy jako etapy celu nadrzędnego. Każdy normalny zespół jedzie na mistrzostwa po to, żeby je wygrać i dlatego najpierw musi zrealizować cele minimum, takie jak wyjście z grupy i kolejne zwycięstwa, aż do finału. Zespół, który za szczyt sukcesu uznaje samo wyjście z grupy połączone z wysoką porażką w pierwszym meczu fazy pucharowej, to jest partia polityczna, a nie drużyna. Trudno jednak się spodziewać innych zachowań i ambicji po piłkarzach i politykach, skoro kibice i wyborcy także wydają się być zachwyceni taką realizacją celów minimalnych.

Na szczęście dla Polski impreza w Katarze się skończyła, tym samym skończyło się pasmo upokorzeń. Obojętnie w jaki sposób ta żenada będzie przekuwana na sukces, prawdziwa piłka nożna i polityka niestety dzieje się poza nami. My w polityce i w sporcie przegrywamy z coraz większymi „kelnerami” i w dodatku czujemy się w tej atmosferze doniośle, patriotycznie, bo „daliśmy z siebie wszystko”. Nie tylko z siebie daliśmy wszystko, daliśmy jeszcze światu wszystko, co mamy, czyli „polską myśl szkoleniową” i polityczną, ale jakoś chętnych do naśladowania nie ma, może dlatego, że nikt nie lubi brać w d..ę i jeszcze się z tego cieszyć.