Polak potrafi ? Nie, nie potrafi.

Ostatnio namnożyło się tekstów o naszej martyrologii, o tym jak wbito nam w plecy nóż, jak nas sojusznicy wystawili do wiatru (w 1939, a potem w 1943, czy jak kto woli w 1945), jakie te ruskie są wred

Ostatnio namnożyło się tekstów o naszej martyrologii, o tym jak wbito nam w plecy nóż, jak nas sojusznicy wystawili do wiatru (w 1939, a potem w 1943, czy jak kto woli w 1945), jakie te ruskie są wredne, a Żydzi, to już mocium Panie, lepiej nie mówić.
No to ja trochę z innej beczki.

„Jak cię widzą tak cię piszą” mówi polskie przysłowie. Gupie te zagraniczne ludzie nie oceniają nasz za powstania, co je jedno za drugim wywołalim i położylim, bo zdrowego rozsądku bozia poskąpiła (poza rzecz jasna Powstaniem Wielkopolskim), za tę wolność waszą i naszą (he, he), za którą krew przelalim, za ten mur co go Wałęsa najsampierw przeskoczył, a za jakiś czas potem obalił, jeno za prozę życia. Tę, którą oferujemy tu przyjezdnym turystom, kontraktowym pracownikom tudzież przesiedleńcom.

Czasy się zmieniają, fryzury się zmieniają, ustrój się zmienił, a Polak jak rozwiązać przyziemnych spraw, acz świadczących poziomie rozwoju cywilizacyjnego i mentalnego jak najbardziej, nie potrafił, tak dalej nie potrafi.
Ad rem.
1. Skup butelek zwrotnych. Ileż to się nasi socjalistyczni przywódcy (niejednokrotnie przy wódce zapewnie) nabiedzili, ileż konferencji się odbyło, ba nawet plenum PZPR swojego czasu ze dwa razy sprawą się zajmowało i co? I dupa blada. Wraz ze zmianą ustroju…problem pozostał aktualny jak najbardziej. Problem w Polandii nie do rozwiązania. Skupy butelek zniknęły, a w sklepach po staremu.

„Przyjmujemy butelki po napojach, które u nas zostały sprzedane” – oględnie informują wywieszki w sklepach. „Proszę Pana my takiego piwa nie sprzedajemy, butelek nie przyjmę” – usłyszał znajomy żul w sklepie. Już był w ogródku, już witał się z flaszką i nagle świat mu runął na głowę. Jak tu Panie żyć z rana, kiedy łeb napierdala i suszy niemiłosiernie. „Panie, poratuj Pan, daj na wino”. Wniosek: przez nierozwiązany problem skupu butelek muszę dokładać (poza podatkami) do rozwiązywania palących (w gardło) problemów społecznych.

2. Studzienki kanalizacyjne w jezdniach. Bywam czasami to tu, to tam. I nigdzie (poza Białorusią) nie widziałem żeby problem posadowienia studzienek kanalizacyjnych w jezdniach sprawiał specom od budowy dróg tyle problemów ile naszym inżynierom, technikom i robotnikom drogowym, niech imię ich będzie zapomniane.

Gorący przykład. Na drodze dojazdowej do Gdańska na odcinku około 3 km przez ponad 2 (słownie: dwa) miesiące pieprzono się w położeniem nowej nawierzchni i budową ronda. Tempo godne brygady pracy socjalistycznej. No ale jak się pracuje jak związkowiec przykazał od 7 do 15, tedy nic nie dziwi. Ktoś powie, takie są wymogi technologiczne. To dziwne, że jak wyjeżdżam poza granice RP, to tam przy modernizacji dróg pracuje się od świtu do zmierzchu, a nawet dłużej, przy reflektorach i podobny odcinek robi się prawie dwa razy szybciej.

Ale wróćmy do studzienek. Prace zakończono 31 sierpnia, a 2 września już dwie studzienki wpadły poniżej poziomu jezdni o jakieś 5-7 cm. To swoisty rekord, bo z reguły zapadają się po 3-6 miesiącach, co potwierdzają także moi znajomi.
W marketingu istnieje pojęcie benchmarkingu, czyli przyjmowania w firmie rozwiązań z tych przedsiębiorstw, które dobrze radzą sobie z określonymi problemami. Panowie drogowcy, jedźcie do Niemiec i nauczcie się wreszcie czegoś.

3. Psie kupy za przeproszeniem. Ja wiem, że problem może nie wszędzie istnieje, że to domena władz lokalnych, ale generalnie nasze miasta są zasrane i zaszczane, że aż przykro. Właśnie przeszedłem się jedną z ulic tzw. górnego Wrzeszcza (dzielnica Gdańska). Piękna to część dzielnicy, bo jako jeden z niewielu fragmentów Gdańska nie został doszczętnie zniszczony. Pod lasem wille z gankami, rzeźby na frontonach budynków, ogólnie rzecz biorąc urokliwe miejsce. Urokliwe gdyby nie slalom między kupami i co kilka metrów zapach psich szczyn. Bo właściciel zwierzęcia przyjmuje postawę „moja chata z kraja” i „pies na zagrodzie równy wojewodzie”. Że co, że to mniejszość? O nie! Większość. Widać to gołym okiem i czuć, nieuzbrojonym w maskę p-gaz, nosem. Widać to także po komentarzach w internecie, gdy władze miasta chcą ucywilizować problem. To całkiem pokaźna grupa rodaków. Z tej samej półki są ci, którzy pobudowali sobie domy jednorodzinne, ale śmieci podrzucają do kibelków na przystankach komunikacji miejskiej, powodując w rezultacie zasyfienie całego terenu wokół w ciągu dnia. Z tej samej półki są kierowcy (obu płci) wyrzucający pety przez okno samochodu, bo co mu będzie śmierdział w popielniczce, którą w dodatku co jakiś czas będzie musiał wyczyścić. Na tej samej półce przesiadują faceci, których gdy przypili szczają nie, głęboko schowani w krzakach, ale tuż przy drodze, żeby sobie dzieci w przejeżdżających samochodach mogły podziwiać. Mistrzem świata został pewien koleś lejący na pasie zieleni pomiędzy jezdniami na trójmiejskiej obwodnicy w czasie, gdy samochody stały w korku, chociaż obok jest mały lasek. To bracia i siostry w zasyfieniu, a jest ich siła. No ale w kraju, w którym policjant musi się tłumaczyć, że zastrzelił zidiocianego psa skretyniałego właściciela, który rzucał się na ludzi (pies nie właściciel), to problem sprzątania kaktusów po psach i prowadzania psów do sikania przynajmniej na trawnik, żeby nie obszczywały murków, ścian budynków, tudzież kół w samochodach sąsiadów, długo nie zostanie rozwiązany.

4. Segregacja śmieci. Też problem władz lokalnych i też pewnie w niektórych, zwłaszcza małych gminach udało się uregulować. Duże osiedla? Proszę mnie nie rozczulać. Problem ma zarówno wymiar mentalny jak i organizacyjny. Dość powiedzieć, że w przyszłym roku władze Gdańska zapłacą prawdopodobnie sporą karę za nierozwiązanie problemu segregacji śmieci. I nie rzecz w nie efektywnych akcjach propagandowych, ale w stworzeniu dogodnych warunków do wyrzucania posegregowanych śmieci.

To tylko mała część z tego, która odróżnia nas od tych, do których aspirujemy. Jeżeli chcemy zmienić sposób spojrzenia na nas, także ten opierający się na stereotypach, to nie uczmy innostańców naszej historii i nie domagajmy się nachalnie uznania za wszelką cenę. Na to też przyjdzie czas. Krew przelana naszych ojców, dziadów i pradziadów ma znaczenie dla nas i naszej tożsamości. Nasz wizerunek tworzy także póki co znaczek „Teraz Polska” wetknięty w psie gówienko.