Polska Koalicja, to pomysł na ocalenie Kosiniaka-Kamysza, a nie PSL

Od 1989 roku PSL był partią z kilkuprocentowym poparciem i tylko raz w 1993 roku, po „Nocnej zmianie” uzyskał rekordowy wynik 15,5%. W ostatnich wyborach ekipa Kosiniaka-Kamysza dostała zaledwie 5,13%, co pozwoliło wczołgać się do sejmu. Ułamki procenta zadecydowały, że w ogóle o takiej politycznym bycie jak PSL jeszcze rozmawiamy. No i teraz pytanie podstawowe? Czy notowanie i szanse PSL od 2015 roku, po dwóch kolejnych porażkach, a co najmniej słabszych wynikach wyborczych, zmalały, czy się zwiększyły? Kombinować można na różne sposoby, ale prawda jest jedna. Dziś PSL nie wchodzi do sejmu i co więcej nie przekracza 4% poparcia. Biorąc pod uwagę fakty i okoliczności, jedno Kosiniakowi-Kamyszowi przyznać wypada. Rzeczywiście PSL nie dostałby żadnego mandatu, gdyby nie poszedł do wyborów europejskich w koalicji.

Zdecydowanie się pod tą diagnozą podpisuję, ale to Kosiniak-Kamysz mówił w środę, w sobotę oświadczył, że Koalicji Europejskiej wychodzi, bo ta za bardzo skręca na lewo i szkodzi PSL-owi. Brawurowa zmiana kierunku, ale nie tak bezczelna, jak słowa Millera, który powiedział prosto z mostu, że ma w głębokim poważaniu to, co się stanie z KE, ponieważ on miał jeden cel polityczny – zdobyć mandat i zostać posłem Parlamentu Europejskiego. Nie ma jednak większego znaczenia kto wyżej wszedł na plecach PO, ważne, że cała koalicja wpadła w głęboką depresję i panikę. PSL, który był zawsze „panną” do wzięcia i przy swoim marnym poparciu potrafił ugrać 3 razy więcej, niż był wart, właśnie stracił wdzięk. Cztery lata w opozycji zrobiły swoje, nie ma czym grać, ani o co się targować.

Partia z 6% poparciem, ale niezbędnym do zawarcia koalicji rządzącej, to coś zupełnie innego niż partia z 5% nikomu i do niczego niepotrzebnym wynikiem. Tak wygląda największy problem PSL i jednocześnie Kosiniaka-Kamysza. I kto to pierwszy, zaraz po wyborach, zauważył? Pewnie wszyscy się zgłoszą, ale cichym zwycięzcą jest stary peeselowski cwaniak „Pan Waldek”. Pawlak odsunięty w cień przez Piechocińskiego zwietrzył swoją szansę i wpisał się w postulaty połowy PSL. Pomysł Pawlaka jest bardzo prosty i historyczny, wrócić do sprawdzonej strategii i być zawsze przy władzy, która daje PSL-owi możliwości pozyskania stanowisk i konfitur. Ktoś zauważy, że PiS takiego koalicjanta nie potrzebuje i to z dwóch przyczyn. Po wygranej europejskiej przekonanie jest takie, że jesienią będzie jeszcze lepiej, po drugie podawanie brzytwy tonącemu PSL, gdy PiS po latach walki z PSL przejmuje wieś, wydaje się bardzo dziwne, żeby nie powiedzieć głupie.

Pozornie tak to właśnie wygląda, jednak w politycznej praktyce wygląda zupełnie inaczej. Co innego koalicja rządowa, co innego wyborcza. PSL uciekając pod skrzydła PiS z definicji wywiesza białą flagę i bardzo ciężko z takich zależności wyjść, bo tutaj zaczyna się typowa historia przystawki. Jeszcze nikomu po takiej operacji nie udało się odbić, patrz Samoobrona, LPR, Nowoczesna i w ten sposób, po długich oczekiwaniach dochodzimy do Koalicji Polskiej. Wszyscy, absolutnie wszyscy PSL-owcy to cwaniacy walczący o stołki, Kosiniak-Kamysz wyskoczył z tą śmieszną koalicją, do której nikt inny się nie zgłosił, żeby ugrać swoje wewnątrz partii.

Pawlak ma dużą ochotę na powrót do gry i jako doświadczony polityk, wiedział, że zwrot w prawą stronę to w tej chwili życzenie więcej niż połowy działaczy. Co więcej nie od dziś wiadomo, że po wyborach samorządowych lokalni baronowie PSL chcieli koalicji z PiS, żeby utrzymać władze, ale centrala to zablokowała. Pomysł na dogadanie się z PiS stoi po drugiej stronie układu ze Schetyną, dlatego Kosiniak-Kamysz uciekł do przodu, zostawił tęczową koalicję i zaczął „budować” centroprawicową wirtualną rzeczywistość. Niczemu innemu ta zagrywka nie służy i jest wynikiem tarcia w PSL-u oraz aktywności Pawlaka, który pokazuje „ludowcom” jak to kiedyś było pięknie. Walka o wpływy i być może zmiana lidera lub raczej powrót lidera PSL, to całe wyjaśnienie skąd się nagle wzięła Koalicja Polska.