Reklama

Cała moja rodzina to repatrianci, przyjechali do Polski z Ukrainy, tuż po wojnie, z wyjątkiem dziadka, który przyjechał nieco później, z Niemiec, gdzie był na przymusowych robotach i w obozie pracy. Od dziecka, takiego, które się teraz nie kwalifikuje do szkoły, z powodu niewyobrażalnego stresu, słyszałem w rozmowach dziadków i rodziców te same historie. Opowieści dziadka i babci zawsze zaczynały się i kończyły w ten sam sposób. „Za Polski jeden drugiemu pomagał, chleb piekli dla siebie i biednego…” – taki był początek. „Nie chcę tam wracać, nie chcę tego więcej widzieć” – tak brzmiał koniec historii. A co było w środku? Nim napiszę co było w środku, poczynię kilka uwag wstępnych. Zawsze tępiłem argumentację, która posiłkując się jednostkowym przykładem stara się zilustrować zjawiska powszechne. Doskonałym obrazem podobnych zbiegów jest relatywizowanie i poszukiwanie symetrii między polskimi ofiarami II Wojny Światowej, a marginesem społecznym, który w każdym narodzie istnienie i próbuje się dorobić na żywych i umarłych. Innym nieznośnym polem dyskusji jest próba zacieranie prawdy, czyli faktów, na rzecz bliżej nieokreślonych „czynników wyższych”. Wreszcie nie jestem w stanie zaakceptować „my też nie byliśmy święci”, jeśli mowa o konkretnym wydarzeniu, konkretnym fragmencie historii, a nie o tym, że życie jest skomplikowane. Unikam jak ognia tych wszystkich wybiegów, zabiegów i dążeń, które mają jeden cel – zatrzeć obraz prawdy. Jednak w przypadku tragedii, jaka się wydarzyła na Ukrainie nie jestem w stanie uciec od przykładów jednostkowych, nie chcę omijać „czynników wyższych” i jak nigdy odwołam się do „my też nie byliśmy święci”.

Reklama

Wołyń stał się symbolem niewyobrażalnej rzezi i tak rzeczywiście było, tutaj nie ma nic do relatywizowania i do usprawiedliwiania. Sam akt zbrodni jest wręcz podręcznikową definicją ludobójstwa. UPA mordowała według jednego klucza – Polak, w dodatku mordów dokonywała armia na ludności cywilnej. Skala ludobójstwa przekroczyła 100 tysięcy ofiar, okrucieństwo przekracza, chyba, każdą wyobraźnię. UPA nie zabijała po to, żeby zabić, ale po to, by z mordowania mieć dziką satysfakcję. Niemcy z SS przy ukraińskich banderowcach mogliby zostać uznani za oddziały humanitarne. Banderowcy rozrywali dzieci, rozbijali głowy i wrzucali do studni, żywcem rżnęli piłą i żywcem palili, ciągnęli za końmi, gwałcili, rabowali. Te żywe albo przekazane obrazy mają w głowach Polacy, którzy przeżyli kaźń i opowiedzieli historię ludobójstwa swoim dzieciom. Nie ma takiej siły, żeby moim dziadkom, księdzu Isakowiczowi-Zalewskiemu i wielu, wielu innym, wymazać zbrodnię z pamięci, nakłonić ich do „obiektywnego”, „racjonalnego” analizowania tragedii. Nie ma takiej siły i nie ma takiej potrzeby, bo moim zdaniem, wnuka ludzi, którzy uniknęli śmierci, o tym co się wydarzyło na Ukrainie i co ma się dziać dziś trzeba mówić na wielu płaszczyznach. Pod żadnym pozorem nie wolno zabijać bólu i pamięci, Polacy mają prawo i obowiązek pamiętać, maja prawo i obowiązek cierpieć z powodu utraty bliskich, których bestialsko zamordowano. Jednak nie wolno rozlewać tego bólu i tej pamięci na współczesne relacje polsko-ukraińskie, czyli na „czynniki wyższe”. O ile Niemcom przez wiele pokoleń należy wypominać dzień i noc kim byli i co robili, żeby nie pocieszali się bajką opowiedzianą w formule opery mydlanej, o tyle z Ukraińcami takich relacji być nie może.

Miedzy ofiarami i katami powinien się toczyć najszczerszy dialog, zresztą on i tak się będzie toczył bez niczyjej zgody i wbrew politycznej linii. Z drugiej, równie ważnej strony, trzeba spojrzeć na historię w całej jej złożoności, ponieważ środek opowieści moich dziadków doskonale ukazuje niebywałą złożoność stosunków polsko-ukraińskich, która niejednego może zadziwić. Brata mojej babci uratował Ukrainiec, który przyszedł w nocy do chałupy i ostrzegł przed banderowcami. Za taki czyn groziła „piła” albo „studnia”. We wsi żyło wiele małżeństw mieszanych i dochodziło do takich zwyrodnień, że mąż mordował żonę albo żona Ukrainka była zamordowana przez UPA, bo nie chciała wydać męża Polaka. Różnica między opowieściami moich dziadków, a tym co się słyszy w telewizji na temat paru szmalcowników mających ilustrować „polską mentalność” polega na tym, że takie opowieści usłyszycie w każdej rodzinie pamiętającej tamten podły czas. Z jednostkowych opowieści, z jednostkowych, złożonych, tragedii składa się ludobójstwo. „Za Polski we wsi były dwa Święta, Ukraińcy przychodzili na polskie, a Polaki na ukraińskie. Do cerkwi chodzili i do kościoła, nikomu to nic nie szkodziło. Żenili się i dzieci byli różne, pomagali jeden drugiemu, nikt nikogo nie poruszał, na zabawy razem chodzili. Przeszedł Niemiec i zaczęli mordować za Ukrainę i dopiero Ruski dał bandytom Ukrainę”.

Tak wygląda skomplikowany środek opowieści i ten środek ilustruje niesamowitą pajęczynę historycznych paradoksów, które się przekładają na współczesność. O wolną Ukrainę walczyli ukraińscy narodowcy, którym Abwera obiecała suwerenny kraj, pod warunkiem, że Ukraina stanie przeciw Stalinowi. Polacy byli mordowani przez ukraińskich narodowców w ramach porozumienia między Wermachtem i Banderą walczącym przeciw ZSRR. Niemcy wykorzystali Ukraińców do swojej gry, a potem Hitler wsadził Banderę do Sachsenhausen, gdy ten odmówił odwołania deklaracji niepodległościowej Ukrainy. Po wojnie, w ramach odwetu za zbrodnie ukraińskie, sławę zdobył niejaki Świerczewski, który się kulom nie kłaniał, a w akcji „Wisła” komuniści mścili się za jego śmierć. Wyrok na Banderze w 1959 roku wykonał agent KGB. Innymi słowy polscy komuniści, a nawet stalinowcy podpisani pod manifestem z 22 lipca dokonali aktu zemsty na ukraińskiej ludności, z kolei KGB zlikwidowała przywódcę UPA. Bandera i UPA zawsze będą mi się kojarzyć ze zbrodnią na Polakach, nic tego nie zmieni i nie usprawiedliwi, ale prócz serca konieczny jest rozum, żeby dokładnie poznać wszystkie aspekty i wszystkich zbrodni. Dziś również można się strasznie pomylić w czasie podniety listem ukraińskich deputowanych, którzy nazywają UPA mordercami, bo sygnatariuszami tego listu są byli członkowie ukraińskiego oddziału KGB i ich krewni. Najbardziej promoskiewscy Ukraińcy kibicują polskiemu sejmowi w uchwaleniu „ustawy ludobójczej”. Z kolei antymoskiewski Juszczenko, ten sam, który poleciał z Lechem Kaczyńskim do Gruzji, uznaje Banderę za ukraińskiego bohatera usiłującego wyrwać Ukrainę z łap Stalina. Nie ma żadnego obowiązku zgadzać się z jakimkolwiek ukraińskim stanowiskiem, ale trzeba wiedzieć i rozumieć czym Ukraina żyje.

Złożoność relacji stosunków polsko-ukraińskich polega na przemieszaniu rozmaitych idei i wartości, historii i przyszłości i nawet więzów krwi, a cała sztuka poprawnych relacji polega na ostrożnym oddzielaniu ziarna od plewy. Traktowanie tej złożoności kategoriami prostych recept jest podtrzymywaniem stanu zbrodni. Jedno czytelne stanowisko wydaje się niemożliwe i szkodliwe, dlatego widzę sens zarówno w działaniu Lecha Kaczyńskiego, jak i księdza Isakowicza-Zalewskiego. Postawy różne, ale płaszczyzny też nie te same. Księdzu nie wypada działać na tej płaszczyźnie, na której działał Lech Kaczyński, natomiast odpowiedzialnemu polskiemu politykowi nie sposób działać na takim poziomie emocji, jaki u księdza jest czymś naturalnym. Historycy muszą widzieć ewidentne ludobójstwo i bestialstwo UPA, ale też mają obowiązek pokazać cały kontekst ideologiczny i historyczny, gdzie znajdzie się wojna jako zapalnik zbrodni i gdzie pojawią się główni zbrodniarze: Hitler ze Stalinem, którzy podsycając nienawiść w swoim politycznym interesie doprowadzili do bezsensownej rzezi. Mamy do czynienia z wyjątkową sytuacją, jak nigdy sprzeczne relacje mogą zawierać prawdę o Polsce i Ukrainie, ale pod jednym warunkiem, niech każdy robi to co do niego należy. Ma swoją pracę do wykonania historyk, mają rodziny ofiar i ma Polska. Nikt nikomu nie zrobi krzywdy o ile wszyscy z osobna zrozumieją, że nie da się pogodzić racji z emocjami i zbić w jeden uniwersalny komunikat. Istnieją takie historie, które trzeba przedstawiać wielowątkowo i tej historii, w moim przekonaniu, inaczej przedstawić się nie da.

Reklama

PODOBNE ARTYKUŁYWIĘCEJ OD AUTORA

38 KOMENTARZE

  3. Część mojej Rodziny, ze strony ojca
    też pochodzi z kresów (Gliniany, Skole), moja babcia była Austriaczką. Do Sopotu przybyli w 1945 roku. W sumie nic nie wiem i już się nie dowiem, jak przeżyli wojnę, oprócz informacji, że przeżyli przejście trzech frontów. Zgadzam się z MK, że to delikatna i bolesna sprawa i że nie da się jej zamknąć w jednej "uniwersalnej" prawdzie.

  4. Część mojej Rodziny, ze strony ojca
    też pochodzi z kresów (Gliniany, Skole), moja babcia była Austriaczką. Do Sopotu przybyli w 1945 roku. W sumie nic nie wiem i już się nie dowiem, jak przeżyli wojnę, oprócz informacji, że przeżyli przejście trzech frontów. Zgadzam się z MK, że to delikatna i bolesna sprawa i że nie da się jej zamknąć w jednej "uniwersalnej" prawdzie.

  5. Skomplikowane
    Najgorsze jest to, że nasze z Ukraińcami kontakty są tak długie i tak skomplikowane. Rozumiem, że przyzwolenie dzisiaj jest, więc posłuże się historyjką. Przyjechała do mnie kuzynka z Ukrainy, 25 lat, prawnik, pierwszy raz tutaj, chciała zobaczyć miasto, historię itd. Zawiozłem ją do Wilanowa, a tam do pałacu. Na samym początku galeria portretu sarmackiego, Aljona, zanim zdążyłem cokolwiek objaśnić, staje olśniona i mówi: A to nasi kozacy! I nazwiska rozpoznawała. Genialna sytuacja! Strażniczka, która usłyszała wywody Aljony, mało z oburzenia nie wyrzuciła nas z pałacu. Dwadzieścia lat wcześniej, gdy Ukraina odzyskała niepodległość matka Aljony wystąpiła do urzędów tamtejszych by w rubryce narodowość wpisali jej POLKA (ma mocne podstawy). Zapytałem dlaczego i usłyszałem: Bo będą do mnie teraz mówić PANI Natalko. Bardzo to wszystko zagmatwane. Gdyby chociaż ci Ukraińcy nie byli wtedy na Wołyniu tak bestialscy, to strasznie mąci myśli.

  6. Skomplikowane
    Najgorsze jest to, że nasze z Ukraińcami kontakty są tak długie i tak skomplikowane. Rozumiem, że przyzwolenie dzisiaj jest, więc posłuże się historyjką. Przyjechała do mnie kuzynka z Ukrainy, 25 lat, prawnik, pierwszy raz tutaj, chciała zobaczyć miasto, historię itd. Zawiozłem ją do Wilanowa, a tam do pałacu. Na samym początku galeria portretu sarmackiego, Aljona, zanim zdążyłem cokolwiek objaśnić, staje olśniona i mówi: A to nasi kozacy! I nazwiska rozpoznawała. Genialna sytuacja! Strażniczka, która usłyszała wywody Aljony, mało z oburzenia nie wyrzuciła nas z pałacu. Dwadzieścia lat wcześniej, gdy Ukraina odzyskała niepodległość matka Aljony wystąpiła do urzędów tamtejszych by w rubryce narodowość wpisali jej POLKA (ma mocne podstawy). Zapytałem dlaczego i usłyszałem: Bo będą do mnie teraz mówić PANI Natalko. Bardzo to wszystko zagmatwane. Gdyby chociaż ci Ukraińcy nie byli wtedy na Wołyniu tak bestialscy, to strasznie mąci myśli.

  7. już nie ma kogo spytać
    Wielu spraw związanych z tematem nie rozumiem. Na przykład nie wiem skąd się wzieło w narodzie ukraińskim aż takie zbydlęcenie. Niektórzy sugerują, że UPA nauczyła się techniki ludobójstwa oglądając Niemców rozwiązujących problem żydowski, ale to chyba sprawa drugorzędna. Oni tacy byli od stuleci.

    Mój ojciec i jego rodzina pochodzili z Wołynia (Równe i okolice), ale nigdy nic nie mówili o rzeźi.
    Ojciec już wcześniej zwiał do AK i ganiał w lasach mazowieckich, reszta jakoś przeżyła i dotarła do Wrocławia po wojnie.
    Temat nigdy nie istniał w rozmowach.

    • Jeżeli chodzi o bestialstwo,
      Jeżeli chodzi o bestialstwo, to na pewno banderowcy nie uczyli się od Niemców, to zupełnie inny charakter zbrodni. Banderowców najprawdopodobniej nikt nie uczył zabijać, to było najbardziej pierwotne i “zwierzęce” zabijanie, instynktowne uruchomienie najniższych ludzkich instynktów. Natomiast cała atmosfera wojny bez wątpienia była katalizatorem tego wszystkiego. Być może to głupie co powiem, ale z opowieści dziadków wynika coś takiego, że eskalacja nienawiści i bandytyzmu przebiegała mniej więcej tak jak “dyskusje internetowe”. Większość z nas nigdy nie toczyłaby jakichś idiotycznych polemik i nie wymieniałaby się “uprzejmościami”, gdyby nie bariera monitora, to taki schron i jednocześnie poczucie bezkarności, można sobie pofolgować. Każdy człowiek ma w sobie takiego diabła, który zrywa wszelkie hamulce. Ile razy sobie myślimy, że tego, czy tamtego to bym porąbał, rozerwał na strzępy, wyrwał jaja.

      Nie łapiemy się za takie uwolnienie emocji, ponieważ żyjemy w pewnych konwenansach, tabu, systemie moralnym i choćbyśmy ten system negowali, to skrajnych barier zdecydowana większość nie przekracza. Wojna wywróciła ten porządek do góry nogami, w dodatku banderowcom dano błogosławieństwo, rycerskie namaszczenie – walczycie o wolną Ukrainę, a mordujecie waszych wrogów. Prócz głównych hamulców zwolniono ręczny. Moim zdaniem to działa dokładnie tak samo jak w telewizji pokazują zbrodnię i wypowiedzi sąsiadów na temat zbrodniarza: “taki miły, normalny człowiek…”. Właśnie w tym tkwił największy szok Polaków, że Ukraińcy, którzy “mówili dzień dobry” i razem z Polakami żyli w zgodzie, nagle przyszli z siekierą do domu. Tak samo jak sąsiedzi seryjnego mordercy mówią moi dziadkowie: “Boże, to byli tacy normalni ludzie, tak się Ukraińcy z Polakami lubili, że i Polak Polaka tak nie lubił”. A zaraz potem opowiadają o prawdziwych bestiach, bo to było niewyobrażalne bestialstwo.

      Mój dziadek ma 91 lat, babcia 87. Dziadek pamięta tę Ukrainę “dwojga narodów”, bo przed czystkami wyjechał do Niemiec, babcia była świadkiem zbrodni, chociaż w okolicach Lwowa i Terespola, takiej rzezi jak na Wołyniu nie było. Te kwestie są tak pomieszane i takimi cienkimi nićmi szyte, że nie sposób to poukładać logicznie, ale na pewno trzeba mówić o tym co jest ewidentne i potwierdzone. UPA to była armia, która wycinała w pień sowietów, ale też Polaków i Żydów, no i współpracowała z Hitlerem. Natomiast Ukraińcy i Polacy, to już znacznie bardziej skomplikowana sytuacja. Wołyń dla zdecydowanej większości Ukraińców jest tematem tabu i nie dlatego, że gdzieś tam w domach kultywuje się tę zbrodnię jako wielki akt patriotyzmu, ale dlatego, że to jest temat wstydliwy jak syn w więzieniu, czy rozwód w katolickiej rodzinie. Milczy się na temat Wołynia, wstydliwie się milczy i choćby to zdecydowania odróżnia Ukraińców od Niemców, którzy zaczynają być dumni ze swoich osiągnięć i co więcej przerzucają zbrodnie na ofiary. Tej buty w takiej skali na Ukrainie nie znajdziesz, pewnie wynika to i z tego, że tam po prostu jest bieda, aż piszczy i Ukraińcy wiedzą, że Polacy osiągnęli zacznie więcej, przecież to oni jeżdżą do nas na “zmywak”, jak my do Anglii. W Ukraińcach jest też pewien rodzaj poczucia niższości wobec Polaków, jaki my mamy wobec Niemców. W tamtych terenach “kimś” byli Żydzi i Polacy, jedni posiadali sklepy i karczmy, drudzy młyny i majątki. Większość Ukraińców stanowiła biedota we własnym kraju i jednym z motywów zbrodni był po prostu rabunek. Chaotycznie napisałem, ale nie wiem, czy da się inaczej.

  8. już nie ma kogo spytać
    Wielu spraw związanych z tematem nie rozumiem. Na przykład nie wiem skąd się wzieło w narodzie ukraińskim aż takie zbydlęcenie. Niektórzy sugerują, że UPA nauczyła się techniki ludobójstwa oglądając Niemców rozwiązujących problem żydowski, ale to chyba sprawa drugorzędna. Oni tacy byli od stuleci.

    Mój ojciec i jego rodzina pochodzili z Wołynia (Równe i okolice), ale nigdy nic nie mówili o rzeźi.
    Ojciec już wcześniej zwiał do AK i ganiał w lasach mazowieckich, reszta jakoś przeżyła i dotarła do Wrocławia po wojnie.
    Temat nigdy nie istniał w rozmowach.

    • Jeżeli chodzi o bestialstwo,
      Jeżeli chodzi o bestialstwo, to na pewno banderowcy nie uczyli się od Niemców, to zupełnie inny charakter zbrodni. Banderowców najprawdopodobniej nikt nie uczył zabijać, to było najbardziej pierwotne i “zwierzęce” zabijanie, instynktowne uruchomienie najniższych ludzkich instynktów. Natomiast cała atmosfera wojny bez wątpienia była katalizatorem tego wszystkiego. Być może to głupie co powiem, ale z opowieści dziadków wynika coś takiego, że eskalacja nienawiści i bandytyzmu przebiegała mniej więcej tak jak “dyskusje internetowe”. Większość z nas nigdy nie toczyłaby jakichś idiotycznych polemik i nie wymieniałaby się “uprzejmościami”, gdyby nie bariera monitora, to taki schron i jednocześnie poczucie bezkarności, można sobie pofolgować. Każdy człowiek ma w sobie takiego diabła, który zrywa wszelkie hamulce. Ile razy sobie myślimy, że tego, czy tamtego to bym porąbał, rozerwał na strzępy, wyrwał jaja.

      Nie łapiemy się za takie uwolnienie emocji, ponieważ żyjemy w pewnych konwenansach, tabu, systemie moralnym i choćbyśmy ten system negowali, to skrajnych barier zdecydowana większość nie przekracza. Wojna wywróciła ten porządek do góry nogami, w dodatku banderowcom dano błogosławieństwo, rycerskie namaszczenie – walczycie o wolną Ukrainę, a mordujecie waszych wrogów. Prócz głównych hamulców zwolniono ręczny. Moim zdaniem to działa dokładnie tak samo jak w telewizji pokazują zbrodnię i wypowiedzi sąsiadów na temat zbrodniarza: “taki miły, normalny człowiek…”. Właśnie w tym tkwił największy szok Polaków, że Ukraińcy, którzy “mówili dzień dobry” i razem z Polakami żyli w zgodzie, nagle przyszli z siekierą do domu. Tak samo jak sąsiedzi seryjnego mordercy mówią moi dziadkowie: “Boże, to byli tacy normalni ludzie, tak się Ukraińcy z Polakami lubili, że i Polak Polaka tak nie lubił”. A zaraz potem opowiadają o prawdziwych bestiach, bo to było niewyobrażalne bestialstwo.

      Mój dziadek ma 91 lat, babcia 87. Dziadek pamięta tę Ukrainę “dwojga narodów”, bo przed czystkami wyjechał do Niemiec, babcia była świadkiem zbrodni, chociaż w okolicach Lwowa i Terespola, takiej rzezi jak na Wołyniu nie było. Te kwestie są tak pomieszane i takimi cienkimi nićmi szyte, że nie sposób to poukładać logicznie, ale na pewno trzeba mówić o tym co jest ewidentne i potwierdzone. UPA to była armia, która wycinała w pień sowietów, ale też Polaków i Żydów, no i współpracowała z Hitlerem. Natomiast Ukraińcy i Polacy, to już znacznie bardziej skomplikowana sytuacja. Wołyń dla zdecydowanej większości Ukraińców jest tematem tabu i nie dlatego, że gdzieś tam w domach kultywuje się tę zbrodnię jako wielki akt patriotyzmu, ale dlatego, że to jest temat wstydliwy jak syn w więzieniu, czy rozwód w katolickiej rodzinie. Milczy się na temat Wołynia, wstydliwie się milczy i choćby to zdecydowania odróżnia Ukraińców od Niemców, którzy zaczynają być dumni ze swoich osiągnięć i co więcej przerzucają zbrodnie na ofiary. Tej buty w takiej skali na Ukrainie nie znajdziesz, pewnie wynika to i z tego, że tam po prostu jest bieda, aż piszczy i Ukraińcy wiedzą, że Polacy osiągnęli zacznie więcej, przecież to oni jeżdżą do nas na “zmywak”, jak my do Anglii. W Ukraińcach jest też pewien rodzaj poczucia niższości wobec Polaków, jaki my mamy wobec Niemców. W tamtych terenach “kimś” byli Żydzi i Polacy, jedni posiadali sklepy i karczmy, drudzy młyny i majątki. Większość Ukraińców stanowiła biedota we własnym kraju i jednym z motywów zbrodni był po prostu rabunek. Chaotycznie napisałem, ale nie wiem, czy da się inaczej.

  9. Do Iriss
    Chwilę się powstrzymywałem, jednak nie wytrzymałem. Jak można zestawić Jedwabne z Wołyniem? Jak można zestawiać propagandowy chwyt ze stajni Holocaust Industry z metodycznym wymordowaniem ponad 100 tysięcy ludzi? Jak można oczekiwać przepraszania i po  co to przepraszanie?
    Tłucze mi się tylko w głowie sekwencja dialogowa ze Ślubu Gombrowicza: Wyrzuć, zostaw…. Przeinaczone……Wykręcone…..Zrujnowane…..Wypaczone.

  10. Do Iriss
    Chwilę się powstrzymywałem, jednak nie wytrzymałem. Jak można zestawić Jedwabne z Wołyniem? Jak można zestawiać propagandowy chwyt ze stajni Holocaust Industry z metodycznym wymordowaniem ponad 100 tysięcy ludzi? Jak można oczekiwać przepraszania i po  co to przepraszanie?
    Tłucze mi się tylko w głowie sekwencja dialogowa ze Ślubu Gombrowicza: Wyrzuć, zostaw…. Przeinaczone……Wykręcone…..Zrujnowane…..Wypaczone.

    • w kwestii formalnej…
      W związku z przyjęciem uchwały przez Sejm (niewielką przewagą głosów, a więc bardzo niejednomyślnie) dotyczącej określenia zdarzeń na Wołyniu w 1943 r., należy się zastanowić, co stało u podstaw głosowania takiego, a nie innego. Mimo poselskich wypowiedzi, o różnorodnym znaczeniu i wartości, liczba głosujących ZA i PRZECIW, nie ulegała zmianie, co daje podstawę do przypuszczeń, że nie chodzi o logikę i rozsądek debaty, ale zwykłą partyjną lojalność za wszelką cenę.
      Jeżeli chodzi o semiotykę określenia "czystka etniczna nosząca znamiona ludobójstwa" oraz "ludobójstwo", pierwsze określenie dąży do strywializowania i utechnicznienia określenia mordu.

      – tak wyglądają w miarę obiektywne fakty (oparte o w miarę bezstronne źródła – m.in. transmisja z sejmu), natomiast określenie "nawet Dziwisz" (nie wiedzieć, czemu podany przez Ciebie w roli autorytetu, tak przynajmniej wygląda to z treści komentarza) i to w oparciu o GW, dyskredytuje w moich oczach to coś napisał, w szczególności na tym blogu, w tym kontekście.

      P.S. Nie przypomina mi się, aby ktokolwiek, kiedykolwiek napisał "czystka etniczna o znamionach ludobójstwa" o Treblince  (celowo nie piszę Oświęcimiu, aby uniknąć argumentów, że w Oświęcimiu zginęło ponad 10 razy więcej ludzi.)

    • w kwestii formalnej…
      W związku z przyjęciem uchwały przez Sejm (niewielką przewagą głosów, a więc bardzo niejednomyślnie) dotyczącej określenia zdarzeń na Wołyniu w 1943 r., należy się zastanowić, co stało u podstaw głosowania takiego, a nie innego. Mimo poselskich wypowiedzi, o różnorodnym znaczeniu i wartości, liczba głosujących ZA i PRZECIW, nie ulegała zmianie, co daje podstawę do przypuszczeń, że nie chodzi o logikę i rozsądek debaty, ale zwykłą partyjną lojalność za wszelką cenę.
      Jeżeli chodzi o semiotykę określenia "czystka etniczna nosząca znamiona ludobójstwa" oraz "ludobójstwo", pierwsze określenie dąży do strywializowania i utechnicznienia określenia mordu.

      – tak wyglądają w miarę obiektywne fakty (oparte o w miarę bezstronne źródła – m.in. transmisja z sejmu), natomiast określenie "nawet Dziwisz" (nie wiedzieć, czemu podany przez Ciebie w roli autorytetu, tak przynajmniej wygląda to z treści komentarza) i to w oparciu o GW, dyskredytuje w moich oczach to coś napisał, w szczególności na tym blogu, w tym kontekście.

      P.S. Nie przypomina mi się, aby ktokolwiek, kiedykolwiek napisał "czystka etniczna o znamionach ludobójstwa" o Treblince  (celowo nie piszę Oświęcimiu, aby uniknąć argumentów, że w Oświęcimiu zginęło ponad 10 razy więcej ludzi.)

  15. Wołyń : rzeź o znamionach ludobójstwa
    Aby się tylko nie obrazili. Jak przeprosimy, to może zrozumieją. Sytuację ratuje niezawodny Tusk:

    http://wiadomosci.wp.pl/kat,1342,title,Donald-Tusk-o-rzezi-wolynskiej,wid,15809437,wiadomosc.html?ticaid=110ee8

    Kłamią ci, którzy twierdzą, ze patriotą jest tylko ten, kto najgłośniej wykrzyczy swoje oburzenie – tak premier Donald Tusk skomentował dzisiejszą decyzję sejmu dot. rzezi wołyńskiej. – Według definicji ONZ dotyczącej ludobójstwa, Ukraińcy mogliby nazwać tak akcję "Wisła"- powiedział Tusk.

    Ktoś wyrzynał ludność cywilną w akcji Wisła?
     
     

  16. Wołyń : rzeź o znamionach ludobójstwa
    Aby się tylko nie obrazili. Jak przeprosimy, to może zrozumieją. Sytuację ratuje niezawodny Tusk:

    http://wiadomosci.wp.pl/kat,1342,title,Donald-Tusk-o-rzezi-wolynskiej,wid,15809437,wiadomosc.html?ticaid=110ee8

    Kłamią ci, którzy twierdzą, ze patriotą jest tylko ten, kto najgłośniej wykrzyczy swoje oburzenie – tak premier Donald Tusk skomentował dzisiejszą decyzję sejmu dot. rzezi wołyńskiej. – Według definicji ONZ dotyczącej ludobójstwa, Ukraińcy mogliby nazwać tak akcję "Wisła"- powiedział Tusk.

    Ktoś wyrzynał ludność cywilną w akcji Wisła?