Powrót Tuska grozi upadkiem PO, nie PiS

Zajmowanie się tą operą mydlaną pod tytułem „Powrót Tuska” dla wielu jest bez sensu, ale to tylko deklaracje. Niby się mówi, że nikogo to nie interesuje, jednak prawie wszyscy o tym mówią i trudno się dziwić, bo Tusk obok Kaczyńskiego, to najbardziej znienawidzone i jednocześnie uwielbiane nazwisko. Gdy się dobrze przyjrzeć ci politycy pod względem prowadzenia partii nie różnią się specjalnie, a jeśli już to Kaczyńskiego uznałbym za wyjątkowo łagodnego, wyrozumiałego i wybaczającego szefa, przy swoim konkurencie. Tusk takich naiwności nie popełnia, ale to wszystko nie ma większego znaczenia, ponieważ Kaczyński dla odmiany nie popełnił kluczowego błędu, jaki ma na koncie śmiertelny wróg Tusk. Kaczyński nigdy nie zostawił swojej partii i dzięki temu nie musiał się zmagać z powrotem do dużej polityki.

Tusk nie dość, że wchodzi, czy raczej próbuje wejść do tej samej rzeki, to jeszcze kroczy tymi samymi bezdrożami, jakimi szli Kwaśniewski, Wałęsa, Komorowski. Nikomu w historii polskiej polityki nie udało się wrócić na najwyższy stołek, po opuszczeniu stołka. Nikomu? Jeden wyjątek jest i to… Kaczyński, który stracił władzę w 2008 roku w wyniku własnych błędów, ale odzyskał w 2015 roku. Wyjątek potwierdzający regułę, który w przypadku Tuska ma bardzo nikłe szanse powodzenia, co pokazuje początek najnowszego odcinka „Powrót Tuska”. Cechy tego tchórzliwego i leniwego polityka są powszechnie znane, on zawsze oczekiwał, że dostanie coś za darmo i będzie noszony na rękach, tymczasem nieoczekiwanie przyszło mu walczyć o pozycję „niezastąpionego”. Fakt, że Tusk na starcie swojego 134 powrotu naraził się na śmieszność i pokazał, że nie jest jedynym zbawcą PO, świadczy o chaosie w samej PO. Normalnie powinno wyglądać to tak, że wszystkie sprawy są dogadane, podpisy pod cyrografami złożone i dopiero w czasie sobotniego kongresu wchodzi on cały na biało, po czym „sensacyjnie” z 99% liczbą głosów zostaje szefem PO.

Nic podobnego się nie stało, za to dzieją się rzeczy przeciwne. Tusk stał się większym problemem dla PO niż dla PiS-u, który póki co śmieje się z komedii pomyłek konkurencyjnej partii. Pomijając frakcję Schetyny, Tusk musi się zmierzyć z młodymi wilczkami PO, przede wszystkim Trzaskowskim. Widać jak na dłoni podział w partii, młodzież jest za Trzaskowskim i nowym otwarciem, stare kadry, z wyłączeniem wewnętrznych wrogów, dalej wierzą w baśnie, że tylko Tusk może z Kaczyńskim wygrać. Ten sam Tusk, który wiele razy z Kaczyńskim, jednym i drugim, przegrał i ten Tusk, który uciekł z Polski przed najważniejszymi pojedynkami. Obojętnie jak się skończą rozmowy pomiędzy Tuskiem i Trzaskowskim, pewne jest, że powrót Tuska wywoła kolejny ferment w samej PO, nie mówiąc o „jednoczeniu opozycji”. Znając wredny charakter i fałszywość Tuska, jego pierwszy celem, po ewentualnym objęciu stołka szefa PO, będzie wykańczanie przeciwników wewnątrz, nie na zewnątrz partii, a zacznie od najsilniejszego, czyli od Trzaskowskiego. Tusk ma prawie 65 lat i niczego w swej mentalności już nie zmieni, jego zachowania są do bólu przewidywalne i wiadomo czym to się musi skończyć – wojną na górze.

Żadnej nowej jakości i otwarcia z Tuskiem nie będzie, zrozumiała to znaczna część PO i nawet „liberalnych mediów”, odgrzewanie świętej wojny pomiędzy Tuskiem i Kaczyńskim, będzie rozrywką dla największych partyjnych zagończyków, cała reszta ma to w głębokim poważaniu, zwłaszcza, że tematem numer jeden jest „pandemia”. Wydaje się, że aktualna próba powrotu tym razem nie jest blefem, ale Tusk już to przegrał i przegrała PO. Jeśli naprawdę wróci, to nie jako zbawca, ale piąty do brydża, jeśli się znów wycofa, to ośmieszy się jak nigdy dotąd. W takich okolicznościach jeszcze raz można powtórzyć, że „Powrót Tuska” stał się bardzo ważnym problemem, ale dla PO, z czego PiS ma profity i mógłby spokojnie patrzeć w przyszłość, gdyby we własnych szeregach, również za sprawą swojego lidera, nie miał podobnych „porządków”. Dlatego też opisać i przeanalizować całą sytuację polityczną warto, ale trzymać się od tego jak najdalej.