Prawybory prawie zabiły POKO, zmiana wajchy to kwestia czasu

Z olbrzymim dystansem i rozbawieniem podchodzę do publicystycznych tez, które wieszczą koniec partii albo liderów. Takich końców mieliśmy 1000 i więcej, najbardziej znanym jest „Koniec PiS” autorstwa Kamińskiego i Mrozowskiego, która to ramota powstała bodaj na dwa lata przed podwójnym zwycięstwem PiS w wyborach prezydenckich i parlamentarnych. Wieszczono też inne końce, między PO, gdy powstała „Nowoczesna” i wówczas też należało zachować dystans, bo podobne akcje nigdy dotąd się nie udawały. Przychodzi jednak taki czas, że wajcha odbija w drugą stronę i wtedy nie ma zmiłuj się. POKO co najmniej od wyborów europejskich jest na cenzurowanym, a po porażce w parlamentarnych „salony” straciły cierpliwość.

Sprawy zaczęły się rozwijać w kilku kierunkach, frustracja wśród „elit” jest tak duża, że cześć nie wytrzymała i chciała dobić POKO zaraz po jesiennej przegranej z PiS. Głównym hamulcem, który uratował POKO był „rycerz na białym koniu”. Wszyscy po ciemnej stronie mocy czekali na decyzję Tuska i logika razem z instynktem samozachowawczym podpowiadały, że nie wypada zabijać POKO przed startem Tuska w wyborach prezydenckich. Tusk podwinął ogon, o czym pisałem od wielu miesięcy i dla każdego, kto Tuska zna, było jasne, że on wystartuje tylko wtedy, gdy PO odwali za niego całą robotę i wygra z PiS-em we wszystkich poprzednich wyborach, do tego nastąpi przełom w nastrojach społecznych. Jak się stało wszyscy wiemy i wtedy poziom frustracji na „salonach” sięgnął zenitu, czyli wartości koniecznej do podjęcia przełomowej decyzji.

Pojawiły się pierwsze żądania wyrażone wprost, Schetyna miał odejść i nawet wstępnie zapowiedział, że niby tak zrobi, dokładnie to po prostu nie wystawi swojej kandydatury w wyborach na przewodniczącego PO. Na jakiś czas sprawy przycichły i jednocześnie zaczęły się szopki z Bansiem oraz prawybory w PO. Idea prawyborów to nic innego jak rozpaczliwy gest Schetyny, który potrzebował czasu na wewnętrzne rozgrywki partyjne, czytaj utrzymanie pozycji lidera, bo w jego nieoficjalne deklaracje nie wierzy nikt. Niczemu innemu prawybory nie miały służyć, chodziło wyłącznie o to, że w samej PO trwa wojna na noże i poszczególne frakcje walczą o zajęcie jak najlepszej pozycji. I wszystko byłoby mniej zabawne, ale PO się zorientowała, że do prawyborów potrzeba co najmniej dwóch kontrkandydatów. Nikt nie chciał wziąć udziału w ustawionej farsie, dlatego w ostatniej chwili Schetyna do prawyborów zaciągnął siłą Jaśkowiaka.

Wreszcie przyszedł dzień 7 grudnia 2019 roku i w tym dniu w salce o parametrach klasy szkolnej, zasiedli działacze PO i oglądali konkurs recytatorski przygotowany przez „prezydentów” PO. Co się kazało? Dramat, prawdziwy dramat, ale to taki, że w Internecie i w mediach dało się słyszeć jeden wielki szloch ze strony tych „dziennikarzy” i „ekspertów”, którzy dotąd potrafili bez żenady pisać, jakim Komorowski jest intelektualistą, a Duda uczniakiem. Cały dramat widział też „wajchowy”, zdegustowany dotychczasowym stanem rzeczy. Mało tego, debata prawyborcza nie tylko pokazała, że PO nie ma żadnego pomysłu na prowadzenie kampanii, ta debata dobitnie pokazała, że PO nie ma kandydata, który byłby w stanie walczyć z Andrzejem Dudą. Wszyscy są zgodni, od lewa do prawa, że i Kidawa-Błońska i Jaśkowiak wypadli beznadziejnie, z tym, że Kidwa-Błońska jeszcze gorzej.

Niektórzy jeszcze się łudzą, że to frycowe zapłacone przez debiutantów i później będzie coraz lepiej, ale takie same brednie opowiadano przy Komorowskim. Lekceważono pierwsze wpadki, później wszyscy zrozumieli że to nie wpadki, tylko potencjał i było coraz gorzej. Z Kidawy-Błońskiej największy rzeźbiarz PR-u, nie ulepi połowy Tuska, który w pyskowaniu dawał sobie radę. Przyszedł czas, gdy „salon” z „wajchowym” spojrzeli sobie głęboko w oczy i stwierdzili, że trzeba jeszcze przed wyborami poprzeć kandydata lewicy albo po przegranych wyborach prezydenckich dobić zombie PO. Taką mam koncepcję, jeśli chodzi o przełożenie wajchy, co musi nastąpić, w przeciwnym razie najtwardszy „leming’ dalszych upokorzeń i beznadziei nie zniesie.