Profi i profani czyli big hucpa w blogosferze

Anonimowość w necie to utopia – podnieśmy tę tezę do rangi twierdzenia i spójrzmy na blogosferę z tej, nowootwartej, perspektywy… I cóż widzimy ?

Anonimowość w necie to utopia – podnieśmy tę tezę do rangi twierdzenia i spójrzmy na blogosferę z tej, nowootwartej, perspektywy… I cóż widzimy ? Owszem, nikt nie będzie podejmował starań, żeby dochodzić proweniencji dziesiątek, czy setek tysięcy osobników, podpisujących się nickami inspirowanymi postaciami z kopanych filmów, a nie potrafiących sklecić sensownego, rozwiniętego zdania. Natomiast bloger, piszący w miarę do rzeczy, przyciągający rzesze czytelników – ooo, to całkiem inna bajka… Jeżeli przy tym bloger ów dotyka np. plam na posągowych życiorysach – nie miejmy złudzeń, przeciętna tzw. “śledcza” dziennikarzyna (o bardziej zaawansowanych w tej dziedzinie nawet nie wspomnę) wytropi i prześwietli takiego bez żadnego problemu. Zatem anonimowość w sieci możemy umieścić w kategorii: bajki. Pozbądźmy się złudzeń…

Tzw. mainstreamowe dziennikarstwo schodzi – właściwie powinno być: zeszło – na psy. Na czym zjawisko to polega ? Otóż, elita – złożona ze starych, z doświadczeniem nabytym w czasach ancient regime – wyjadaczy, odsunieta została przez młody narybek, żądny sławy, chwały a przede wszystkim: kasy… Odsunięta pod wygodnym pretekstem: wysługiwania się. Lecz kim są ci “młodzi wilcy” i co sobą reprezentują ? Ponieważ ich redakcyjny staż nie polegał na rzetelnej nauce zawodu pod okiem mistrza, a wyniknął z taniego – bo wyssanego z krwią matki, antykomunizmu – zazwyczaj niewiele więcej, niż zero. Zero dystansu do siebie i swojej twórczości, zero umiejętności krytycznej analizy, zero rozumienia ciągłości zjawisk i procesów, zachodzących w społeczeństwie. Zero umiejętności syntetycznego ujęcia obserwowanej rzeczywistości. Młodzi wilcy pozbawieni są wszystkiego, co stanowi o klasie publicysty. Kompletny brak przygotowania zastępują z nawiązką czy to faktycznym opowiedzeniem się po stronie któregoś z politycznych biegunów (zarzekając się przy tym całkowitą bezstronnością) i/lub umiejętnością manipulowania emocjami fanów strony, czy też kreując czystą political fiction i wciągając naiwnych w tę paranoię np. “polactwo”, bądź inną, mniej, lub bardziej spiskową teorię, rzekomo opisującą rzeczywistość. Czy też wreszcie – co jest najpospolitszą skazą – zapychaniem szpalt i łamów pseudosensacyjną, bezsensowną papką, na dłuższą metę niestrawną dla, żadnej kategorii, odbiorcy.
Czołowi przedstawiciele medialnego mainstreamu gonią w piętkę za kasą – generując bezwartościową objętość, swoją indolencją całkowicie lekceważąc odbiorcę. Nakłady tytułów spadają na łeb, na szyję – dlaczego ? Bo to samo, co zaoferować może krajowy dziennik, odbiorca znajdzie w 24 godzinnym serwisie. Często więcej, często ze źródłami a zawsze bezsprzecznie szybciej… I – pozornie – za darmo.
Jest jeszcze jeden aspekt funkcjonowania papierowego dziennikarstwa: fatalny brak tak pożądanej dzisiaj cechy – interaktywności ! Odbiorca w żaden sposób nie może odnieść się do treści tam, gdzie ona zaistniała.

Coraz większego, społecznego znaczenia, nabiera fenomen blogosfery… Dlaczego ? Otóż, czołowi blogowi publicyści w żadnym razie nie ustępują poziomem dziennikarzom, zapełniającym treścią papierowe media. Z zastrzeżeniem – blogowi publicysci nie są wolni od wad obciążających “papierowe” dziennikarstwo. Bloggerzy zaledwie nie ustępują (jest tak, bowiem jedynym wzorcem dla bloggerów są zawodowi publicyści)… Z tym, że specyfika bloga czyni z grzechu cnotę – interakcyjność pozwala na nieskrępowaną emanację emocji – na emocjonalne pisanie (niedopuszczalne, więc kamuflowane przez dziennikarzy) odpowiada emocjonalny komentarz. Tam i wtedy, kiedy te emocje jeszcze znacząco trwają.

Hucpa z Michalskim z “Dziennika” i Kataryną wynika głównie z sytuacji, zarysowanej powyżej. Linia eksplikacyjna “twórczości” Kataryny dokładnie odpowiada zapotrzebowaniu redakcji “Dziennika”. Dziennikowi nakład spada, Katarynie – zdaje się – fanów przybywa. Skoro więc działając osobno konkurują, a lepsza jest bloggerka – tak widzi to redakcja – to dlaczego nie połączyć wysiłków ? Wszak łatwo można zyskać rzesze fanów Kataryny, wcielając ją do grona piszących na łamach “Dziennika”. Tym samym – zyskać kasę… Dla Kataryny – w realu pani prezes znanej fundacji – ujawnienie dossier (a zaliczenie się do grona redakcji prędzej czy później do tego by doprowadziło) równa się utracie wiarygodności w oczach “wyznawców”. Prysnąłby mit kryształowo prawej i czystej, bezkompromisowej komentatorki życia społeczno-politycznego, zapachniałoby hipokryzją i wylewaniem frustracji (co, zresztą, już się stało). Niestety, Kataryna dla “Dziennika” – i poza nim – nie znaczy nic innego, niż konkurencja… Nic więc prostszego, niż konkurenta wyeliminować… Na marginesie należy podkreślić żenujący prymitywizm obu stron – współpraca między Kataryną a redakcją “Dziennika” byłaby i możliwa i korzystna. Trzeba było mniej kierować się histerią i pazernością, a okazać więcej cierpliwości i otwartości w rozmowach o wspólnych – przecież – interesach. Nie dość, że nie udało się im osiągnąć porozumienia w kwestii współpracy, to nie potrafili nawet uzgodnić stref wpływu tak, żeby nie wchodzić sobie w drogę – wywołali żenujący skandal środowiskowy.

Ponieważ światek mainstreamowego dziennikarstwa pozostaje (i pozostanie) niereformowalny a blogosfera zdobywa – i zdobywać będzie – coraz więcej odbiorców, nieuchronnie nastąpią dalsze, podobne konflikty, być może mniej spektakularne, zapewne również mniej ekspresyjne…

W necie można obejrzeć sobie dyskusję między C. Michalskim a Galopującym Majorem na temat “anonimowości w internecie”. Dyskusję o niczym – bo o żadnej anonimowości mówić nie można. Mniejsza o powody, dla których Michalski zgodził się wziąć udział w tym zdarzeniu (a miał swój cel, który osiągnął). Zastanawiające jest, co powodowało bloggerem GP, że dał się wciągnąć przez pająki za obraz ? Parcie na ekran ? GP pozostał jedynym przegranym w tej debacie – prowadząca zdobyła ogromną klikalność dla Onetu, Michalski – dla blogosfery dotąd pan “Nemo” – sam wszedł i “Dziennik” wprowadził w emocjonale relacje (nieważne, o jakim znaku, ważne w jakim wymiarze) z blogosferą. Zyskał Onet, zyskał Michalski, zyskał “Dziennik” – tylko biedny GP został sam w polu… Na tyle sam, że zabrakło nawet jednego postronnego, który orzekł by, że owo pole jest dla GP polem chwały i zwycięstwa… Na otarcie łez – zapewne starczy – kilka komentarzy z pochwałami może wpłynęło. A pewnie tyleż samo z połajankami, ale to już inna historia.

Można więc powiedzieć tak: rozpoczęła się dwunastorundowa walka między mainstreamem a blogosferą. W pierwszym starciu pierwszej rundy, między oczy dostała blogosfera – upadła Kataryna, w drugim – zrobiono na szaro Galopującego Majora (na jego własne życzenie)… Jak będzie dalej – się okaże.