„Przecież prezes PZPN nie wychodzi na boisko” – polityk Boniek, patologia PZPN

Wiem, wiem, niech się nie biorę za pisanie o piłce, bo nie mam o tym pojęcia! Otóż mam i to nie tylko teoretyczne, ale praktyczne. Za młodego „też byłem murzynem”, grałem w juniorskiej drużynie, piłka była całym moim młodym życiem. Z kolegą „Jeżem” ścigaliśmy się na znajomość składów piłkarskich i wyników meczów, które się odbyły, gdy my mieliśmy po dwa lata. Takie nazwiska jak Lato, Tomaszewski, czy Boniek były wiedzą frajerów, my się popisywaliśmy Banasiem, zanim Banaś był modny, wiedzieliśmy kim był Maszczyk, Bulzacki, Kapka. I co w tym jest wielkiego? Pasja! W latach osiemdziesiątych nie było Google, wiedzę czerpaliśmy od rodziców i z grubych zeszytów wyklejonych artykułami z „Przeglądu Sportowego”. Do dziś czuję na tyłku wypłatę, jaką otrzymałem od rodziców po wymianie akwarium za taki właśnie zeszyt.

Pan prezes Zbigniew Boniek jest starszy ode mnie, on musiał przechodzić przez te i jeszcze większe pasje. Pokolenie moich rodziców kopało „szmaciankę”, my już mogliśmy grać „gumiakiem”, a po „Pierwszej Komunii” skórzakiem. Co się stało z pasją Zbigniewa Bońka? Tego nie wiem, może sommelier Bońka będzie wiedział, ale jedno jest pewne, w sporcie polityką można wygrać jedynie przy zielonym stoliku. Przez lata polską piłkę ustawiał jeden „Fryzjer” i banda sprzedajnych działaczy, nie wykluczając trenerów. Całość widziała ekipa PZPN i w zasadzie tym zarządzała. Szczyt patologii niekoniecznie przyszedł za kadencji Laty, on był jedynie najgorszy od strony PR, cała reszta działaczy zwanych „leśnymi Władkami” działa nadal lub wyznacza następców. Przez kogo został wybrany Boniek na szefa PZPN? Naturalnie przez tę samą bandę skorumpowanych półanalfabetów. Dlaczego wybrali Bońka? Bądźmy poważni, przecież nie dlatego, że Boniek miał być wielkim reformatorem, czytaj kimś, kto na starcie „leśnych dziadków” pogoni na zbitą twarz. Boniek to polityczny cwaniak, z nadzwyczajnymi zdolnościami do dryfowania w każdym politycznym bagnie. Z jego wspólnych imprez z politykami, od lewa do prawa, można nakręcić serial. Typowy pan działacz, do tańca i do różańca, on dogada się z każdym. Do politycznych zdolności dochodzi gigantycznego ego, które w zderzeniu z realnym potencjałem pryska jak bańka mydlana.

W czasie swoich kadencji Boniek nie zrobił z polską piłką nic dobrego, jakieś śmieszne reorganizacje ligi, czyli wizytówka każdego nowego prezesa. Jakaś kosmetyka w postaci wprowadzenia młodzieżowca do składów ligowych drużyn i tyle. Cała reszta to ciężka praca Bońka dla Bońka. Jedyne, co Boniek poważnego załatwił w PZPN przez dwie kadencje, to stanowisko wiceszefa UEFA dla Bońka. Organizacja i patologia w polskiej lidze ma pełne odzwierciedlenie w startach pucharowych i tutaj zawsze się słyszy od rozmaitych demagogów, że „prezes PZPN nie wychodzi na boisko”. Nie słyszało się tego przy jako tako udanym Euro 2016, wtedy to była zasługa Bońka i nikt nie krzyczał „j…ć PZPN”, a powinien, dzień w dzień przez wszystkie kadencje. Boniek podejmował dwie kluczowe decyzje dla reprezentacji Polski i obie był fatalne, bo zbudowane na jego polityce i rozdętym ego.

Trener, który nie osiągnął nic wielkiego w klubowej piłce, został selekcjonerem według dwóch kryteriów: tani i nie przykryje blasku Bońka. Tak popularny „Wuja”, oficjalnie Jerzy Brzęczek, został trenerem reprezentacji. Zwolnienie Brzęczka i zatrudnienie Sousy, to w zasadzie decyzje podlegające kodeksowi karnemu. Kiedy cała Polska widziała, że z Brzęczkiem ta reprezentacja nie ugra już nic, Boniek jako jedyny zajmował przeciwne stanowisko. Potem odczekał parę miesięcy i Brzęczka zwolnił na parę miesięcy przed eliminacjami do MŚ. Po co? Nie po co, ale dla kogo! Dla Bońka i jego ego, chodziło wyłącznie o to, aby Boniek decydował o zmianie trenera, nie kibice i dziennikarze. Wybór Sousy, który jest wręcz kopią Brzęczka, trener ligowy, kojarzony z seriami porażek i kompromitacji, nastąpił przez przypadek i po jakiejś rozmowie Bońka z dawnymi kumplami z boiska.

Polska reprezentacja przegrywa nie z braku umiejętności, bo nikt mi nie powie, że Słowacja, złożona głównie z byłych piłkarzy polskiej „ekstraklapy”, ma większy potencjał, czy doświadczenie. Polska przegrywa z braku pasji i przez tę legendarną atmosferę, która jest atmosferą fryzjerską i frajerską. Ta reprezentacja nie potrafiłaby Maszczyka i Bulzackiego odnaleźć w Google, za to żele do włosów, kremy pod powieki i damskie torebki mają opanowane do perfekcji. Patologia w polskiej piłce trwa od lat, ostatnie dobre drużyny reprezentacyjne i klubowe mieliśmy za komuny i tutaj nie ma przypadku, wtedy pasja i chęć przebicia się na Zachód nakręcały piłkarzy. Teraz taki, co grzeje ławę w niemieckiej albo włoskiej lidze jest „polskim Messim”, to jakie wrażeniem na nim zrobi jakiś tam Sousa?

Uczciwie trzeba powiedzieć, że nie Zbigniew Boniek, polityk z rozdętym ego, zbudował tę patologię zwaną PZPN i polską ligą, ale to Boniek ją udoskonalił PR–owo, czym wyrządził kolosalne szkody. Ludzie uwierzyli, że to inny PZPN i inni działacze, inna organizacja i nie ma w niej „Fryzjerów”. Współcześni „fryzjerzy” działają w pełni legalnie, ustawianie meczów zastąpiono bandyckim handlem piłkarzami i tak w ciągu jednej rundy drużyna klubowa potrafi stracić połowę składu, patrz Lech Poznań. Potem większość z tych piłkarzy po roku, dwóch grzania ławy „na Zachodzie” wraca do polskiej ligi, ale nie jako zdolna młodzież, tylko „zmarnowane talenty”. Jaką Boniek poniesie za tę politykę odpowiedzialność? Taką, jak każdy polityk i Stanisław Anioł – dostanie awans i stołek w UEFA. PZPN jest do zaorania natychmiast, choćby kosztem wykluczenia Polski z eliminacji MŚ, które w zasadzie już przegraliśmy. Nie ma w tym apelu nic oryginalnego, ale na tym właśnie polega cały problem z polską piłką, że nie zaczyna się od rzeczy podstawowych, tylko bredzi w kółko te same frazesy o „atmosferze” i prezesie, który na boisko nie wyjdzie.