Przypowieść o beztalenciach.

 Pewien człowiek, wyjeżdżając ze swej posiadłości, przywołał swoje sługi i dał im swój majątek.

 Pewien człowiek, wyjeżdżając ze swej posiadłości, przywołał swoje sługi i dał im swój majątek. Jednemu z nich dał pięć talentów, drugiemu dwa, a trzeciemu jeden, każdemu według jego zdolności, po czym odjechał. Natychmiast ten, co otrzymał jeden talent, zaczął pracować i obracać nim i w ten sposób zarobił drugi. Tak samo ten, co zyskał dwa talenty, pracą pomnożył majątek i zyskał drugie dwa. Ten zaś sługa, który otrzymał pięć talentów, obracając nimi zyskał drugie pięć, widząc jednak, że pan długo nie wraca, przestał pracować i starać się, roztrwonił wszystkie dziesięć talentów, a że był nierozważny zadłużył się na jeszcze pięć.

Po dłuższym czasie powrócił właściciel do swej posiadłości i postanowił rozliczyć się ze sługami ze wszystkich rachunków. Wtedy przyszedł do niego ten, co otrzymał jeden talent i rzekł mu: "Panie, jeden talent mi przekazałeś, drugi talent zyskałem". Po nim przyszedł ten, który dostał dwa talenty i rzekł: "Panie, dwa talenty mi przekazałeś, oto drugie dwa talenty zyskałem". Na końcu przyszedł ten, co dostał pięć talentów, mówiąc: "Panie, pięć talentów mi przekazałeś, a dziesięć talentów straciłem. Teraz nie mogę spłacić długów moich". Wtedy rzekł pan do tych dwóch, którzy pomnożyli majątek: "Weźcie wszystkie swoje talenty i oddajcie temu, który się zadłużył, by miał z czego spłacić swój dług". A widząc ich zdziwienie po tych słowach dodał: "Każdemu bowiem, kto stracił będzie dane, a temu, który zarobił, będzie zabrane. I ten, który trwonił majątek otrzyma swą drugą szansę, zaś tych, którzy pracowali, czeka płacz i zgrzytanie zębów".

Ootooo Słooowoooo Paaaaaa….. Ej, zaraz! Czy to na pewno tak leciało? Nie, chyba jednak nie, w oryginale ( czyli w "Przypowieści o talentach" ) było wprawdzie dwóch, którzy zarobili, ale oni zostali nagrodzeni. Ukarany został ten, który choć nie stracił, to nie zarobił. To miało sens, a w mojej przypowieści o beztalenciach sensu nie ma, ja na "płacz i zgrzytanie zębów" wysłałem tych "dobrych", a tego "złego", który nie dość, że stracił, to jeszcze narobił długów, wspomogłem. Absurd totalny, pomieszanie pojęć? Nie. Po prostu przypowieść z Biblii opisuje ideały Jezusa, moja przypowieść opisuje rzeczywistość. I okazuje się, że rzeczywistość stoi ( a może już leży ) takim absurdem, że legendy i przypowieści wydają się być przy niej całkiem sensowne i logiczne.

Rzeczywistość szaleje obecnie w Ameryce i woła o pomstę do nieba, a religijna Ameryka i czekające na wołanie o pomstę niebo to połączenie, które wręcz wymusza zastosowanie cytatu z Biblii, z księgi, na którą przysięgał amerykański prezydent, Barack Obama, podczas spędu z okazji swojej inauguracji. Przysięgał na Biblię Lincolna i albo Lincoln czytał jakiś remake Biblii, nie mający wiele wspólnego z oryginałem, albo Biblia jest w porządku, ale Obama nie pofatygował się jej przeczytać. Ewentualnie przeczytał po łebkach, bo opuścił dwa ważne fragmenty. Do drugiego przejdę za chwilę, a pierwszy to oczywiście przerobiona przeze mnie pod natchnieniem męża z hawajskiego stanu przypowieść. Mąż ogłosił wczoraj, że wprawdzie GM i Chrysler są same sobie winne, że wpędziły się w takie, a nie inne bagno, więc pomoc będzie im udzielana w sposób bardziej rygorystyczny niż dotychczas, ale będzie udzielana i tak. Trupy zajmujące się samochodami będą dotowane forsą podatników tak samo jak dotowane były trupy bankowe, ubezpieczeniowe i nie chcę nawet wiedzieć jakie jeszcze. Będą dotowane, bo swoimi działaniami dokonały autodestrukcji, ale auta destrukcji ulec nie mogą – pan prezydent wytłumaczył nam, że nie możemy dopuścić do tego, by przemysł motoryzacyjny znikł. Przemowa się skończyła, tłum zaklaskał z podziwem dla słów pana Obamy i ja również nie mogłem wyjść z podziwu. Nie wiem, czy Obama ma jakiś osobisty interes w dotowaniu utracjuszy, mam nadzieję, że ma, bo jeśli prezydent jednego z najsilniejszych państw świata naprawdę myśli, że upadek jednego, czy dwóch bankrutów oznacza koniec motoryzacji, to trzeba się zacząć bać.

Jestem zwolennikiem prostych rozwiązań w gospodarce. Proste rozwiązania to rozwiązania wolnorynkowe, a wolny rynek polega na tym, że rząd nie przeszkadza tym, którzy dzięki swojej pracy zarabiają i nie pomaga tym, którzy z własnej winy tracą. Chrysler i GM straciły z własnej winy, a Obama zamiast pozwolić im odejść w spokoju utrzymuje je przy życiu, by motoryzacja nie padła i świat się nie zawalił. Ja rozumiem, że chorego się leczy, ale to nie jest już choroba, to uporczywa terapia, sztuczne utrzymywanie trupów przy życiu za pomocą rurek, przez które płyną pieniądze podatników. Tutaj właśnie dochodzimy do drugiego fragmentu Biblii, do którego nie doczytał pan prezydent, do Dekalogu. To taki kodeks etyczny chrześcijaństwa i zdaje się, że punkt siódmy tego kodeksu został przez jakże pobożnego Pierwszego Hawajczyka przeoczony, bo zabieranie zdolnym i pracowitym ludziom ich pieniędzy w formie podatku i oddawanie ich bankrutom, kłóci się, przynajmniej według mnie, z punktem siódmym. Kłóci się też ze zdrowym rozsądkiem i hamuje naturalne mechanizmy rynkowe. Na rynku jest jak w naturze, trwa ciągła ewolucja, dobór naturalny. Bankruci przegrywają, na ich miejsce przychodzą nowi i na miejsce bankrutów motoryzacyjnych też by przyszli, rynek samochodowy by się od upadku dwóch koncernów nie zawalił. I nie ma znaczenia, że nowa firma musiałaby zaczynać od zera, że byłoby jej ciężko, że nie wiadomo jak szybko zapełniłaby lukę na rynku. Obecne korporacje też zaczynały od zera, mało tego, zaczynały w gorszych warunkach. Pierwsze firmy motoryzacyjne nie miały ani nowoczesnych technologii, ani góry forsy, ani milionów klientów, działały przeszło sto lat temu w zupełnie innym świecie i mimo to odniosły sukces. Ich klęska przyszła za to w momencie, gdy miały nowoczesne technologie i dostęp do klientów na całej kuli ziemskiej.

Prawda jest taka, że nie ma znaczenia, czy firma jest drobnym biznesem, czy wielkim molochem. Jeśli ktoś jest zdolny, pracowity i zdeterminowany, to odniesie sukces bez względu na rozmiary i tak samo jeśli ktoś jest wybitnym beztalenciem, ze zdolnością do robienia sobie kłopotów i skłonnością do autodestrukcji, to nic go już nie uratuje, ani marka znana na całym świecie, ani rządowa pępowina. Ci, którzy z tej pępowiny korzystają i tak upadną, bez niej upadliby już dawno. Cała akcja "ratunkowa" skończy się utopieniem miliardów w studni bez dna i opóźnieniem wejścia na rynek nowych graczy, którzy są temu rynkowi potrzebni. Baracku Obamo, nie idź tą drogą, bo w przeciwnym razie USA skończą jak Wielka Brytania w 1979 roku, czy PRL 10 lat później, jeśli nie gorzej. Ten kryzys to lekarstwo, a lekarstwo bywa gorzkie, mimo to trzeba je przyjąć, a potem iść odebrać poród nowych firm, zamiast podłączać kolejne rurki do tych, które już zmarły. Pozwólmy im odejść z godnością, tak będzie lepiej dla wszystkich.