Rozmowy z B.

Zenon był człowiekiem wierzącym. Wierzył w Boga, ale tak standardowo, jak większość przyznających się do wiary w tym kraju. Do kościoła nie chodził, bo mu się w niedzielę rano nie chciało wstawać, a wieczorem to już myślał o tym, że w poniedziałek trzeba będzie rano wstać do pracy, więc wieczory niedzielne spędzał oglądając tv, z rzadka czytając gazetę lub książkę.

Wnerwiało go, jak większość rodaków, to co się w kraju działo. Pracę miał i owszem, ale taką jakąś bez satysfakcji. I finansowej i zawodowej. Dawno się już wypalił i pracował tak raczej z przyzwyczajenia, żeby nie spsieć jak sąsiad, który nie tylko – jak Zenon – rozwiódł się, ale chlać zaczął na umór i pogadać już z nim nie było o czym.

Spędzał więc Zenon popołudnia i wieczory sam w domu. No może nie sam. Z telewizorem, żeby pogadać do kogo było. A gadał sobie Zenon do telewizora jak dziad do obrazu. Jak widział polityka, którego nie lubił, to taką kurwą rzucał w ekran, że ściany się trzęsły. Sąsiad zza ściany raz nawet zapytał czy Zenek kobitę sobie jakąś sprowadził, bo znowu kurwami rzuca, jak wtedy, kiedy Hanka, znaczy żona Zenka, jeszcze z nim mieszkała. Jak wystąpił u tej blondyny z TVN ten polityk K., to mu Zenek w twarz napluł tak, że potem trzeba było płynem do naczyń zmywać tę ślinę.

Pomstował Zenek na otaczający świat, wyrzucał ludziom, którzy psa po wypadku przywiązali do jakiejś konstrukcji, że Boga w sercu nie mają, bo w gruncie dobry z Zenka był człowiek, a że nie po bożemu rozwiódł się, to nie jego wina tylko Hanki, co się z młodszym puściła i sama o rozwód wniosła.

Tego wieczora oglądał Zenek harce z gwiazdami. Nie lubił tego programu, wnerwiały go te wiecznie uśmiechnięte, wypomadkowane twarze, ten lans – jak mawiały dzieciaki z podwórka, ale coś kazało mu się gapić w ekran. Gwiazdy i gwiazdki bez zażenowania opowiadały o swoich przygodach miłosnych, o kolejnych partnerach i erotycznych przygodach.
– Bożesz ty mój – mimowolnie złożył ręce w geście modlitwy Zenon. – Co za czasy. We łbie się ludziom przewraca. Zmieniają se chłopów jak rękawiczki. Moja Hanka to przy nich anioł był – posmutniał na chwilę wspomniawszy swoje nieudane małżeństwo.
– Że też Bóg na takie rzeczy pozwala – westchnął.

Nagle ekran telewizora przygasł, ale z głośników dalej dobywał się dźwięk. Jakiś niewątpliwie męski, ale jednocześnie pełen ciepła – jak kobiecy – głos powiedział: – A co mam nie pozwalać? Dostaliście 10 przykazań? Dostaliście. No to róbta z nimi co chceta. Potem się was z tego rozliczy. „Zliczone zostaną…” Zresztą co będę cytował po próżnicy. Słowo zostało zapisane. A poza tym, mój drogi, telewizja nie jest moja, tylko PiS-u zdaje się. Więc uprzejmie się odczep. Modliliście się 50 lat o wolność, oto macie wolność… i 10 przykazań, gdybyście zapomnieli co jest dobre a co złe.
– O i jeszcze sobie jaja z Boga robią! – warknął Zenon. – Gdzie w cholerę podział się ten obraz?
– Zenonie, jak ze mną rozmawiasz bądź uprzejmy nie przeklinać. „Cholera”, to co prawda takie sobie przekleństwo, ale rozumiesz, ja jestem nieco konserwatywny. W innym wypadku musiałbym 10 przykazań przerobić wedle politycznej poprawności, feminizmu, równouprawnienia i takich tam.
To pewnie ta interaktywna telewizja – pomyślał Zenon. Ja se gadam w domu, a oni ze mną ze studia.
– Tak Zenonie – obwieścił głos – tu studio Raj, bądź uprzejmy wyjąć peta z gęby, jak ze mną rozmawiasz.
Zenonowi pet wypadł w tej chwili z ust i zgasił tlący się niedopałek butem. Na szczęście dywan zabrała ze sobą Hanka.

– Eeeee, ten tego, to znaczy, czy to …
– A co myślałeś, że tu na ziemi kontaktuję się z wami tylko przez obrazki na szybach i płaczące drzewa? Mamy XXI wiek. Zresztą beze mnie nic byście nie wymyślili.
– Ale dlaczego ja – zaniepokoił się Zenon. Jestem wybrany?
– Oj tam zaraz wybrany – powiedział głos. Po prostu pytałeś to ci uprzejmie odpowiadam. Żebyś wiary nie utracił. A poza tym całkiem przyzwoity z ciebie jest człowiek. Pytaj więc synu.
– Yyyyy, no to może – zająknął się Zenon – yyyy, dlaczego Hania mnie opuściła? – wypalił jak z działa. – Skoro przyzwoity ze mnie człowiek, to czemu do tego dopuściłeś?
– Phi, prywata przez ciebie przemawia mój synu, a ja myślałem, że o sprawy ogólnoludzkie, cywilizacyjne będziesz pytał. Ale niech ci będzie. Otóż w piśmie zapisano, że będziecie się rozmnażać, tak?
– Nooo – bez przekonania przytaknął Zenon.
– A widzisz huncwocie, a ty co? Gumek drabie używałeś, żonie pigułki kazałeś połykać. Wiesz ile się napracowałem nad genotypem twojej byłej żony? W planach dziecko geniusza mieliście spłodzić – wielkiego Polaka jak nieprzymierzając…zresztą nieważne. A ty mi przyszłą matkę od macierzyństwa odwiodłeś, że już właściwie rzutem na taśmę zdążyłem jej tego małolata podesłać…
– To twoja….eeeee, Wasza sprawka? – ryknął Zenon. Tak się nie godzi rozbijać małżeństwo, to nie po bożemu.
– Nie bluźnij, ty leniu. Wiesz ile czasu zajmuje wyhodowanie dobrego genotypu? 5-6 pokoleń. Mam 150 lat pracy poświęcić dla jednego partacza, któremu się nie chce? Było się wywiązać z obowiązków małżeńskich jak Pan…to jest jak przykazano.

Zawstydził się Zenon, wyłączył telewizor i przez parę dni nie włączał odbiornika. Myślał.
Wreszcie po czterech dniach ponownie się zdecydował.
W wiadomościach podawali właśnie nowe krwawe informacje. Sprawca śmiertelnego wypadku, w wyniku którego zginęły 2 osoby został skazany na 5 lat pozbawienia wolności. Jan C. kierując samochodem pod wpływem alkoholu spowodował wypadek. Sprawca przeżył i uciekł z miejsca wypadku. Sąd wziął pod uwagę dotychczasową niekaralność sprawcy i zaliczył oskarżonemu 2 lata przebywania w areszcie śledczym na poczet kary.

– No pięknie – wykrzyknął Zenon. – 5 lat. Wyjdzie za trzy. Widzisz i nie grzmisz Panie? Dwa trupy, a ten bydlak dostaje pięć lat. Po dwa i pół za każde zwłoki. Jak facet, który po raz drugi okradł warzywniak – ten na rogu. Dwoje ludzi nie żyje, a ten, ten…no wiesz co chcę powiedzieć będzie sobie chodził po celi w tę i nazad. I co Ty na to? To ma być sprawiedliwość?
– Powoli – powiedział głos z przygaszonego telewizora. – Po to zostawiłem go przy życiu, żeby odpokutował swoje winy. Ale mój drogi, mój sąd jest sądem ostatecznym – żywymi zajmuje się twój sąd. U mnie, ma jak w banku 40 lat takich ekstrasów, że popamięta po wieczne czasy. Reklamację składaj sobie do drugiej instancji ziemskiego sądu. Adam będąc w raju, gdzie wszystko było poukładane po mojemu, stale mędził, że się we wszystko wtrącam, więc poza kobietą dałem mu jeszcze rozum i wolną wolę. Macie co chcieliście.
– Zawsze masz na wszystko gotową odpowiedź – obruszył się Zenon.
– Dziwisz się? – z sarkazmem zapytał się głos.
Zenon jeszcze przez godzinę zadawał pytania. Pytał o różne sprawy. Prywatne, krajowe, ogólnoludzkie. Głos zawsze z tą samą pewnością siebie odpowiadał. Gdy Zenon poprosił o numery najbliższego losowania lotto, głos zaśmiał się i kazał mu ni mniej ni więcej tylko spadać na szczaw. Dyskusja trwała do 3 nad ranem. W końcu zmęczony Zenon wyłączył telewizor, uprzednio pożegnawszy się tradycyjnym „z Bogiem”.

Następnego dnia oglądając wiadomości odczekał na właściwy wątek i zadał standardowe już pytanie: – No i co to ma być? Jak można na coś takiego pozwolić? Tym razem jednak nie było odpowiedzi.
– Co u diaska – zaniepokoił się Zenon. Halo! Słychać mnie? Mówi się. Zadałem pytanie!
Zamiast odpowiedzi płynącej jak poprzednio z głośników na ekranie telewizora pojawił się
napis: Uprzejmie informujemy, że dalsze rozmowy z B. będą możliwe po zapłaceniu abonamentu radiowo – telewizyjnego.