Różnimy się, niekoniecznie pięknie

I cóż z tego, że różnymi się i to niekoniecznie jak w tytule wpisu?
Nic. I to dobra wieść, bo wiadomość żadna.

I cóż z tego, że różnymi się i to niekoniecznie jak w tytule wpisu?
Nic. I to dobra wieść, bo wiadomość żadna.
Mam wielką trudność w okiełznaniu natłoku myśli, które są efektem niekoniecznie własnych przemyśleń i obserwacji, a natłoku zasłyszanych cudzych opinii i sądów, a też pojedynczych i zbiorowych obrazów.
Czuję ogromne zmęczenie; być możliwe to całkiem, że powodem mego stanu jest ostry atak grypy(?!) sprzed kilku dni i tysiące zjeżdżonych kilometrów przed atakiem choroby jak i w trakcie jej trwania. Możliwe, ale być może powód istnieje też inny, a może nawet seria powodów połączonych niewidzialną nicią spisku na moje zdrowie. Nie mam sił trawestować myśli, które mnie zalewają niczym wezbrane wody wszystkich rzek naraz.

Ale w tym stanie, nieznacznie podwyższonej temperatury ciała i dość znacznie obniżonego stanu adrenaliny zauważam jedno – muzyka jest wciąż tym co uwielbiam bardzo, a upodobanie do dźwięków zależne jest tylko od stanu ducha; dziś przekonują mnie łagodne tony linii melodycznych nasączonych sentymentalną treścią.
Przypuszczam, że za czas jakiś stan ducha zmieni się, kiedy organizm zdoła wyjść obronną ręką; wtedy zmysły poszukiwać będą bardziej dynamicznych dźwięków o wyższej rytmice.

I w tym stanie, kiedy przytłumiony wzrok odbiera impuls zapisu obrazu “Polska pod wodą” ulokowanego w ostatnim numerze Angory, zadaję sobie po cichu pytanie: dlaczego akurat redakcja zechciała pokazać ten obraz, a nie jakiś inny.
Na wszelki wypadek gazetę przykrywam inną, też nieprzeczytaną, a warto by było bo tytuł ciekawy i w ogóle.

Spojrzałem na tytuł mojego wpisu i, mimo zatopienia myśli, zdołałem sobie przypomnieć, że przez ułamek sekundy miałem jakiś pomysł na napisanie tekstu o tym jak się różnimy, ale nieposłuszne myślom palce poleciały w inną nutę.
No cóż, tak bywa. Z tym jak się różnimy wewnętrznie i zewnętrznie nie da się walczyć, można jedynie zaakceptować lub nie. Ja akurat akceptuję. I tę chwilę nie czuję potrzeby, aby się wyzłośliwiać na tematy mniej czy bardziej polityczne i inne.

Nie każdy ma elegancki garnitur na wyjście.
Nie każdy ma duszę i nie każdy jest ‘odpowiednio’ wrażliwy, uzdolniony i mądry i empatyczny.
Nie każdy jest młody i stary.
I też nie każdy ma wyjściową twarz.
Jest to wszystko w jakichś proporcjach wymieszane w taki sposób, aby raz plan pierwszy był wyrazisty, a innym razem, aby to tło bardziej przyciągało.

Tymczasem
lawiną pamięć spadła
uwolniona
jednym obrazem
dźwięk doczłapał później
rozrzucony
w pojedyncze tony
jakby miał żal że nie nadąża
za światłem

na kolanach po omacku zbierała nuty rozsypanych łez