Środowisko dziennikarskie pokazuje, jak się robi medialną kiełbasę

Kiedyś chyba już publicznie wspominałem, że moja Stara była dziennikarką w pewnym radiu, w dodatku publicznym, czyli takim, do którego w teczce przynoszono świeżutkich redaktorów naczelnych, jak tylko zmieniła się opcja polityczna. Stara zatrudniła się jako studentka, takie młodzieńcze spełnianie marzeń i wytrzymała w tym „medium” jeszcze dwa lata po studiach, a przecież to jest wyjątkowo twardy materiał, w końcu przeżyła ze mną 21 lat. Rzuciła radio i zajęła się logopedią, głównie terapią dzieci niepełnosprawnych i sam nie wiem jak Ona to robi, bo siebie w tej roli kompletnie nie widzę. Za to ten przykład zmiany pracy doskonale pokazuje, jakim toksycznym środowiskiem są redakcje i tylko naiwni sądzą, że Newsweek Polska, obecnie na tapecie, stanowi jakiś wyjątek.

Niemal dzień w dzień słyszałem, co się w redakcji radia dzieje i mówiąc krótko nie jeden zaprawiony w bojach budowlaniec zarumieniłby się, gdyby usłyszał w jakiej formie i treści przebiegały kolegia redakcyjne. Mobbing? Żaden mobbing, po prostu gnojenie ludzi, syf i zgnilizna moralna, a ścieżka awansu wyznaczona cynizmem, bezwzględnością i wykańczaniem konkurencji. Stara była z boku tego towarzystwa, zajmowała się głównie medycyną i kulturą, dlatego miała status „obcej” i nie stanowiła żadnego zagrożenia dla „ambitnych”, jednak i tak nie wytrzymała. W tej samej redakcji pracowała moja koleżanka z liceum, która opowiadała dokładnie to samo, zanim poznałem Szanowną Starą. Nikt mnie nie przekona, że jakkolwiek redakcja z topu, ale i półkę niżej, funkcjonuje w inny niż toksyczny sposób. Osobiście widziałem w akcji znaną „niepokorną” i to jak w mojej obecności, bez żadnego skrępowania, wbijała w glebę swoich podwładnych. Atmosfera panująca w redakcjach przypomina „falę” w armii, masz być „twardy” i maszerować po materiały, które się sprzedadzą.

Dlatego wyjątkowo mnie śmieszy święte oburzenie „niepokornych” na mobbing w Newsweek Polska i od pierwszej sekundy uśmiałem się z „bohaterki” Renaty Kim. Zanim „bohaterka” się ujawniła napisałem, że to ten sam profil redaktorski, jaki prezentuje Lis i wielu innych. Długo na potwierdzenie faktów nie trzeba było czekać, ale znów odpowiem tym samym. Wszyscy opisujący wyczyny Kim w Newsweek Polska, to ta sama kategoria, po prostu nikt nie utrzyma się w takiej redakcji dłużej, jeśli nie ma identycznej mentalności zbudowanej na hipokryzji, cynizmie i bezwzględnym parciu do przodu. Pewnie wielu ludzi się zastanawia jak to możliwe, że znani redaktorzy przyłapani na poniewieraniu swoich podwładnych, z taką lekkością przechodzili w ton moralny i pełen wrażliwości, gdy w swoich programach i artykułach oburzali się na niegodne postawy polityków albo prezesów? W podręcznikach psychologii dokładnie opisane są te typy charakteru i jeśli tylko nie odsiadują kary łącznej, to właśnie robią kariery w mediach. Nikogo z tego towarzystwa nie zamierzam żałować i wyróżniać, chociaż jakaś gradacja na pewno istnieje, bo jednak Lis i Durczok, to najgorsi z najgorszych, natomiast Kim nie udało się do nich dołączyć pomimo poczynionych wysiłków.

Zaraz po politykach, a może nawet i przed politykami, znajdują się dziennikarze i nie należy popadać w niemądrą egzaltację opisującą skalę zjawiska. Nie, nie żadna większość jest przyzwoita, zdecydowana mniejszość, która wcześniej, czy później ucieka z redakcji albo znajduje sobie taką niszę, gdzie zdoła przetrwać. Ekipa z Newsweek Polska pokazała nawet nie czubek góry lodowej, tylko jakiś odłamek spadający z czubka po grubszej aferze. Proszę nie mieć żadnych złudzeń, tutaj nie ma i nie będzie pozytywnych bohaterów, wśród moralistów „niepokornych” też ich nie szukajcie. Za to warto zwrócić uwagę na coś innego, mianowicie hierarchię poniewierania. Skoro oni, „dziennikarze”, samych siebie traktują jak nieświeże powietrze, to pomyślcie chwilkę, jak traktują i co sądzą o swoich: widzach, słuchaczach, czytelnikach. Gdyby ktoś miał problemy z uruchomieniem wyobraźni, to odsyłam do publicznej wypowiedzi nikogo innego, tylko Lisa.