Światowa popkultura rozkręca rusofobię – dobra wiadomość dla Polski

Jak się jest grafomanem piszącym codzienne felietony, to schematy i cykle przyklejają się same. Dziś, przy niedzieli, przykleił się cykl: „Kto by pomyślał?”. Nie pamiętam takiego czasu, a mam już pół wieku na karku, żeby artystyczne elity zachodnie kultywowały rusofobię. Za to pamiętam doskonale, ze szkoły i filmów, że nawet w czasach stalinowskich wybitni artyści zachwycali się „rosyjską sprawiedliwością społeczną”. I byli to rzeczywiście wybitni artyści, na przykład Charlie Chaplin, czy Pablo Picasso. Współcześnie zachwytów też nie brakowało, gdy nastały czasy Gorbaczowa, to już w ogóle achom i ochom nie było końca, podobnie przy kadencji Jelcyna. Nagle świat zobaczył cywilizowaną Rosję, której nigdy nie było i prawdopodobnie nie będzie.

Przyjście Putina do władzy początkowo wywołało szok, w końcu znów rasowy kagiebista stanął na czele „ucywilizowanej Rosji”, ale to uczucie bardzo szybko odpłynęło wraz z przepływem gazu i środków z Gazpromu do rozmaitych zacnych instytucji i fundacji światowych. Nastała era wielkiej przyjaźni gospodarczej z Niemcami i jeszcze do tego cuda w postaci resetów z USA. Wprawdzie świat się rutynowo oburzał na łamanie praw człowieka, ale głównie sprowadzało się to do bzdurnych występów feministek w cerkwi albo prześladowania Chodorowskiego, którego obraz też był solidnie wypaczony. Gdy przychodziło do konkretów, to rury z gazem się budowały, Rosja organizowała mistrzostwa świata w piłce nożnej, no i Gérard Depardieu przeprowadził się na rosyjską wyspę wolności, z chwilą podniesienia podatków w reżimie francuskim. Jeszcze na parę chwil przed „wojną”, ale i w jej trakcie Emir Kusturica miał koncertować w Moskwie, z perspektywą objęcia stanowiska dyrektora teatru. Ostatecznie nie doszło do szokującego opinię publiczną transferu i to jest właściwy moment, żeby przejść do nowego otwarcia. Od czasu konfliktu na Ukrainie dzieją się rzeczy nieprawdopodobne, początkowo szło to ślamazarnie, ale teraz naprawdę ruszyło z kopyta.

Najdobitniej zmianę widać na naszym polskim podwórku, jeszcze parę tygodni temu kibice Legii byli masowo potępiani za oprawę: „Jechać z ku…i”. Potężny napis na trybunach pojawił się przy okazji meczu pucharowego z rosyjską drużyną. Od kilku tygodni na polskich stadionach słychać „ruska ku…a, a eja, eja, o!” i żaden komentator, czy autorytet nawet się nie zająknie – taka moda. Na Zachodzie nie znajdziesz koszykarza NBA, byłego albo obecnego, który chciałby robić za Dennisa Rodmana, żaden aktywny, ani emerytowany aktor Hollywood nie chce być Stevenem Seagalem. Za to masowo pojawiają się produkty artystyczne, które potępiają Rosję i wspierają Ukrainę. Mamy tu niezawodnego w takich przypadkach menadżera kultury niejakiego Bono i jego zespół U2, ale też hit nagrał Pink Floyd. Na Instagramach, Fejsbukach, Jutubach praktycznie nie znajdziesz innej opowieści celebrytów niż z przekreśloną flagą rosyjską i nakreśloną ukraińską. Prawdą jest, że na tych portalach obowiązuję cenzura i nie można pokazać innej historii, ale chętnych też brakuje, bo gdy się ktoś wychyli to natychmiast zostaje zlinczowany, jak u nas Królikowski.

Jako doświadczony i zagorzały rusofob niezmiernie się cieszę, że popkulturowi kreatorzy mody idę w bardzo dobrym kierunku. Niby skrajności zawsze są złe, jednak przy tej skali fałszywego obrazu Rosji, jaki Zachód pokazywał od lat, nie ma innej skutecznej terapii niż terapia szokowa, czyli w tym przypadku rusofobia. Świat otworzył oczy, przede wszystkim na to, że Rosja jest zdolna do agresji wobec dowolnego kraju, nie tylko tych na wschodnich krańcach świata. Skutkiem ubocznym procesu jest ślepa wiara, że Ukraina nie podobieństwo, ale przeciwieństwo Rosji i tego póki co nie przeskoczymy. Pozostaje pytanie na jak długo się utrzyma ten trend? Do pierwszego tranzytu gazu i ropy po atrakcyjnej cenie? Pożyjemy zobaczymy, ale na pewno w polskim interesie leży rusofobia, nie rusofila i piszę to jako aktywny i aktualny „ruski agent”, który nie może znieść polskiej ślepoty i głupoty, przy podejściu do konfliktu na Ukrainie. Popkultura to potęga, żadne racjonalne tłumaczenie tak nie zmieni mentalności, jak obrazek na Instagramie, czy filmik na YouTube.