„Szanuję Pani ból, szanuję Pani zdanie”, ale jaki ból i jakie zdanie?

Politycy nie mogą sobie pozwolić na mówienie wprost i to jedna z przyczyn, dla której nigdy politykiem nie będę. Znacznie więcej mogą publicyści, a najwięcej błazny, czyli oszołomy. Należę do ostatniej kategorii i z pełną premedytacją sam się do niej przypisałem, tak jest mi wygodnie i swobodniej. Śledząc rozmaite wypowiedzi polityków z pozycji błazna mam ten komfort, że mogę głośno zapytać o co chodzi? Chciałbym zapytać o córkę pani Jarugi-Nowackiej i przepraszam, że w taki sposób przedstawiam najmłodszą gwiazdę „nowoczesnej Europy plus”, ale naprawdę nie wiem jak ta pani się nazywa. W studio TVN24 zebrały się kobiety, które dyskutowały o różnych palących problemach, w tym o Smoleńsku i naszym polskim „śledztwie”. Posłanka PiS w odpowiedzi na rytualny wywód następczyni znanej lewicowej polityk, użyła dokładnie takich słów, jakie zamieściłem w tytule i w związku z tym mam potworny dylemat natury moralnej. Nie dotykać delikatnego tematu, czy też skorzystać z wolności błazna pytając wprost. Jakie cierpienie? Jakie zdanie? Proszę mi wybaczyć, ale widziałem wielu ludzi, którzy przeżywali i przezywają ból po stracie bliskiej osoby i żadną miarą nie przypomina to zachowania młodej Jarugi-Nowackiej. Naturalnie tak intymne przeżycia wymykają się wielu powszechnie stosowanym kryteriom, ale mimo wszystko dość łatwo rozpoznaje się osoby pogrążone w rozpaczy i odróżnia od osób, które mają wypisane na twarzy „trudno, trzeba żyć dalej”. Chciałbym być dobrze zrozumiany i odczytany, w tym celu doprecyzuję, że mnie nie chodzi o to, która postawa jest właściwa, tutaj raczej nie ma mądrej odpowiedzi, mnie interesuje ustalenie stanu faktycznego. Widzę przed oczami odstawioną celebrytkę na dorobku, która twierdzi, że śpi spokojnie, bo wszystko jest dla niej jasne i potwierdzone fachowym śledztwem. Taki mam przed sobą widok, takie impulsy odbiera mój mózg pomimo irytującej pogody powodującej małe otępienie. I po drugiej stronie dostrzegam jakiś dziwny, choć klasyczny mechanizm szantażu moralnego. No jak to, bydlaku, nie uszanujesz bólu i cierpienia osieroconej kandydatki „nowoczesnej Europy plus”?

Przykro mi, ale nie. Ba! Wcale nie jest mi przykro, po prostu nie zamierzam szanować bólu, którego nie widzę i tym bardziej zdania, które uważam za coś na pograniczu pięknoduchostwa i cynizmu. Wypindrzona celebrytka na dorobku promienieje we wszystkich kierunkach i mediach, jej stosunek do rzeczywistości, w mojej ocenie, niczym specjalnie się nie różni od zaplanowanych „spontanicznych” zdjęć i słów dla kolorowych gazet. Ma dziewczyna parcie na karierę i całą głowę zajętą tym, co w tej chwili usiłuje uzyskać, to wszystko. Nie mam pojęcia w jakim celu wciskać kandydatce „nowoczesnej Europy plus” ból, cierpienie i przede wszystkim „zdanie, które wypada szanować”. Tym bardziej nie czyniłbym podobnych nieostrożności, że wciskanie czegokolwiek nowoczesnej kobiecie z lewicy natychmiast może być odczytane jako mowa nienawiści, połączona z psychicznym gwałtem. Niech sobie dziewczyna żyje słodkim życiem, zapomina o przeszłości i prze do przodu. Sądzę, że tak jest uczciwej wobec niej i wobec siebie. Po co to siłowe uszczęśliwianie bólem i szanowaną opinią? Nie wydaje mi się, żeby pani celebrytce w fazie początkowej potrzebne były takie kule u nogi, jak „manie focha”, „frustracja”, „zaściankowe czarnowidztwo”. Identycznie ból, cierpienie i szanowane zdanie konsumował inny celebryta, niejaki Deresz. On już trzeciego dnia miał ustatkowany poziom osobistych odczuć i pełne przekonanie, że przyjaciele radzieccy z najwyższymi honorami oraz starannością oddali cześć małżonce.

Wydaje mi się, że przypisywanie cierpienia i szanowanych opinii szczęśliwym ludziom, którzy doskonale, z uśmiechem na twarzy, radzą sobie z mówieniem byle czego i byle jak, jest rodzajem sadyzmu, żeby nie powiedzieć podłości. Pozwólmy każdemu układać sobie życie i karierę według własnego widzi mi się. Nie rozumiem tej konieczności okazywania szacunku dla zdania celebrytów, tak jak nie oczekuję pokłonów wobec zdań, które spisałem powyżej i dodam poniżej. Podobnie wiedzę kwestię cierpienia, nie każdy musi cierpieć i to akurat jestem skłonny uszanować, a nawet wyrazić zazdrość dla tak silnych konstrukcji psychicznych. Zresztą szacunek w ogóle jest fatalnym słowem w kontekście poruszanych kwestii, powiedzmy, że nic mnie to zwyczajnie nie obchodzi. Istnieję ludzie, którzy są mi całkowicie obojętni z całym pakietem cierpień i radości i jak się wydaje w tym jednym wyborze zachowują się jak modelowy nowoczesny Europejczyk. Tyle od błazna przy szabasowej świecy, resztę przemilczą lub przegadają politycy, którym momentami współczuję, zwłaszcza wtedy, gdy słowa się same cisną na usta.