Tęczowi faszyści zebrali łomot! Brawo Białystok!

Przeciętny „prawnik” internetowy potrafi przynajmniej raz w tygodniu wysłać zawiadomienie do prokuratury, a tak naprawdę mejla z informacja, że w Internecie grozi się karalnie i szerzy mowę nienawiści. Przerażony perspektywą 150 postępowań prokuratorskich chciałbym podkreślić, że przemocy fizycznej w żadnej formie nie pochwalam, ale w ryj zawsze dać mogę, gdy który zasłuży. Tyle tytułem wstępu do „agresji” na ulicach Białegostoku, gdzie wielkiej przemocy nie było, co więcej można mówić o grzecznym pikniku, jak na okoliczności i skład osobowy imprezy.

Rozpisałem się, ale nie wszyscy muszą wiedzieć, że chodzi o tak zwany „Marsz równości”, czyli faszystowskie metody narzucania dewiacji ludziom normalnym. Przez ludzi normalnych rozumiem takich, którzy ze strefy intymnej swojego życia nie robią publicznego cyrku, żeby nie powiedzieć bajzlu. Skoro już padł zwyczajowy faszyzm, to może czas najwyższy, aby przytoczyć definicję ideologii, na którą tak często powołują się ignoranci. Faszyzm w obecnej formie nie ma nic wspólnego z pierwotnym faszyzmem z początku dwudziestego wieku. Wówczas był ta indologia narzucająca model silnego państwa i solidaryzm społeczny, w kontrze do parlamentaryzmu i demokracji. Trzeba pamiętać, że mówimy o czasie pomiędzy dwoma wojnami światowymi, co sprzyjało rozwiązaniom radykalnym.

Współcześnie faszyzmem nazywa się prawie wszystko, co krytykuje lub chociaż nie zgadza się z jedynie słuszną linią „postępu”. W rezultacie przedstawiciele neomarksistowskiej ideologii zbudowali faszyzm à rebours, czyli po ludzku mówiąc na odwyrtkę. Jedyną wariacją jaką wprowadzili nowocześni komuniści do faszyzmu jest moda na osłabienie państwa, co może podwójnie dziwić, bo komuniści jednoznacznie się kojarzą z „państwowym”, no i chcą dokładnie tego, co faszyści, czyli takiego poukładania państwa, które reprezentowałoby silniejszą mniejszość, z pogardą dla demokratycznej i parlamentarnej większości. Wszystko razem tak, czy inaczej, sprowadza się do starej komunistycznej reguły: „kto nie z Mieciem, tego zmieciem”.

Trzeźwi i przytomni ludzie wiedzą, że dewiantów na świecie jest na szczęście garstka, całe te LGBT w postaci ulicznej burdy i zgorszenia ma reprezentację na poziomie 0,5 -1,5% społeczeństwa. Mówię o dewiantach, nie o ogłupionych zwolennikach, bo tych jest niestety więcej, ale też bez przesady i bez większości demokratycznej. Dla kogo w takim razie ma być wprowadzony ten nowy „ład społeczny”? Gołym okiem widać, że dla faszynującej grupy, która nie tylko wbrew demokracji, ale i naturze, chce wprowadzić najzwyklejszy w świecie zamordyzm, połączony z pseudo religią. Na końcu tego procesu zwykły heteroseksualny obywatel będzie musiał nieść lektykę z tłustym tęczowym dewiantem, co jako żywo przypomina i faszyzm i „ludową demokrację”. Celem jest Postawienie świata na głowie, aby w tej paranoi mógł rządzić margines społeczny.

Mając powyższe na uwadze, jakoś brakuje mi ochoty, żeby się rozwodzić nad „agresją kiboli”, tym bardziej, że poza paroma incydentami nic się w Białymstoku nie stało. Jeden ząb nie został na ulicy i kropla krwi też nie spadła. Parę siniaków, wyzwisk, petard i tyle wszystkiego. Żadna cena, jak na wojnę, a to jest wojna! W Białymstoku stoczyła się jedna z wielu bitew o zachowanie normalności i wcale nie przesadzam. Zasada jest brutalnie prosta, póki będzie opór ze strony normalnej większości, to powstrzymamy procesy, jakie zaszły w Holandii, Skandynawii i w Wielkiej Brytanii również.

Jest to o tyle ważne, że w przypadku dewiacji nigdy nie znamy granic i nie wiemy, czym i gdzie się to skończy. Co więcej sami dewianci pchani ideologią tego nie wiedzą, ich apetyty są wilcze i na pewno nie kończą się na adopcji dzieci przez „pary jednopłciowe”. Trwa wojna i na wojnie muszą być ofiary, w Białymstoku obyło się bez ofiar, ale za łomot spuszczony dewiacji solidne brawa, od zwykłego heteroseksualnego ojca.