TEMPUS FUGIT

 Jak to możliwe, że statystyczny Polak na starcie swojego zawodowego życia powinien mieć poważną depresję, do myśli samobójczych włącznie? Jak to możliwe, że za pensję którą dostaje w swojej pierwszej pracy nie może myśleć o samodzielności i życiu w obszarze choćby podstaw godności?
 Za gażę 1500 PLN nie ma mowy o żadnym starcie w życie. Za tę kwotę nie sposób utrzymać samego siebie. A utrzymanie rodziny za tak „spaśną” sumę to już temat na obraz Salvadora Dali.
No bo jak kupić mieszkanie? Może kredyt? Ale zdolność kredytowa w tej sytuacji opiewa na kupno co najwyżej namiotu. Jak założyć rodzinę, jak wychować dzieci?  Ta sytuacja doprowadza do szeregu patologii w obrębie społeczeństwa i gospodarki. Kolejne rządy klaszczą sobie w walce z bezrobociem. Ale nikt ni mówi, że Ci co mają pracę nie mają się z czego cieszyć. Tak naprawdę to dopiero początek kłopotów. Masz pracę a na nic Cię nie stać. Paradoks.
 Należy doprecyzować, ze owe „nic” to co najwyżej wegetacja. Chociaż powtórzę – masz pracę.
 Dochodzimy do „płacy minimalnej” – jakiż to mędrzec ją skalkulował? Skoro nie zapewnia ona niczego oprócz powodu do wstydu i chleba z serkiem topionym. Jak możemy mieć tak sprane mózgi, że się na to godzimy? Po co się uczyć? Studia? Żeby wyhodować ból egzystencji nie do zniesienia? Burczenie w brzuchu nie staje się mniej nieznośne wraz z tytułami naukowymi.
 Nie zauważyłem żadnego początku dobrej zmiany, wręcz przeciwnie. A przecież nasze zarobki nie wzrosną z dnia na dzień. To raczej długotrwały proces na całe dekady. Proces który nie został w mojej ocenie nawet rozpoczęty. Jedyne co się dobrze rozwinęło i nadal rozwija to administracja państwowa, na wszystkich szczeblach. Stała się ona maszyną do głosowania dla systemu partii.
 Społeczeństwo stało się wystarczająco ogłupiałe i zastraszone by nie reagować. Wpadliśmy w pułapkę wywalczonej z takim trudem demokracji.
 Rozbili nas, podzielili – i ta dezintegracja pogłębia się.
 Wróg pasie się na naszych oczach i jest nim armia urzędasów, mająca za sprzymierzeńca słabiutkie prawo i zrzeszotowiałe sądownictwo, nastawione na pudrowanie tego gówna.
 Będzie nam bardzo trudno się z tego odkopać, szanse maleją z roku na rok. I niedługo tylko wojna lub rewolucja będzie w stanie zmienić to zgniłe status quo.
 Polska poważnie choruje, a zamiast się leczyć łyka leki, które nie leczą tylko coraz słabiej uśnierzają ból. 
 A czas ucieka…