Tramwaj zwany „Tęczowa dewiacja”

Staram się unikać jak ognia tak zwanej „obyczajówki”, bo to tematy dla plotkarskich portali i ideologicznych biuletynów, ale tym razem problem jest szerszy i bardzo dobrze znany. Za wstęp do rozważań i końcowych wniosków przyjmę jednak zjawisko przeciwne. Od wielu lat wbija się Polakom do głów, że krzyż chrześcijański, a nie daj Boże katolicki, to symbol „zawłaszczający przestrzeń publiczną”, do niedawna podobnie było z symbolami narodowymi. Jestem w tej nietypowej sytuacji, że jako ateista i przeciwnik wycierania sobie buzi „Bogiem, honorem i Ojczyzną” na każdym kroku, mogę ocenić zjawisko z pozycji potencjalnie zagrożonego.

I jak się czuję? Doskonale, nie wiem może jestem ślepy, może mam „pecha”, ale najzwyczajniej w świecie nie spotkałem się z najmniejszymi przejawami agresji, czy przemocy psychicznej ze strony katolików. Nikt mnie krzyżem nie okłada, nikt mi nie każe modlić się w galerii handlowej, czy odmawiać zdrowaśki na przystanku autobusowym. Z kolei kapliczki i krzyże na rozstaju dróg nie tylko nie zawłaszczają mojej przestrzeni, ale są dla mnie niepowtarzalnym urokiem polskiego krajobrazu. Brednie o tym, że Polacy katolicy napadają na kogokolwiek i prowadzą święte wojny są tylko bredniami, które poza Internet nie wychodzą. Jest dokładnie przeciwnie, to na katolików napadają rozmaici nowocześni „happenerzy” i inni „toleraści”, profanując kościoły i naruszając powagę uroczystości religijnych. Pisze te słowa ateista, bez najmniejszych skłonności samobójczych, który w obecności katolików ma pełen komfort głoszenia własnych opinii.

Nie ma zamordyzmu katolickiego, czym się straszy dzieci, jest za to zamordyzm „tolerancji”. Wczoraj na ulice Poznania wyjechało 180 tramwajów wyposażonych w tęczowe chorągiewki ideologicznych terrorystów z LGBT. Tajemnicą poliszynela jest, że ta akcja będąca wynikiem kontraktu, jaki podpisała MPK w Poznaniu ze sponsorem LGBT Grupą Stonewall, wywołała powszechne oburzenie wśród pracowników MPK i później jeszcze większe wśród pasażerów. Problem w tym, że oburzenie poszło swoją drogą, a strach przed utratą pracy swoją. Na 180 motorniczych tylko jeden odmówił udziału w ideologicznej wojnie i zawłaszczaniu przestrzeni publicznej. Co ważne ten BOHATER nie owijał w bawełnę, ale napisał jasną jak słońce notatkę służbową:

W dniu 10 sierpnia o godz. 14.10 zgłaszając się do pracy na zajezdni, poinformowałem dyspozytora, że podejmę pracę na w/w linii tylko wówczas, gdy zdjęte zostaną flagi tęczowe, czyli reklama wykupiona przez firmę Grupa Stonewall.

Flagi nie zostały zdjęte i pracownik, żeby uniknąć większych konsekwencji został zmuszony do wzięcia bezpłatnego urlopu na dzień „akcji reklamowej”. Pytam zatem, cóż to jest jeśli nie gwałcenie sumienia człowieka i to warunkach najpodlejszych? Komu się wydaje, że legalizacja pedofilii postulowana przez dewiantów LGBT jest demagogią, niech się zapozna z ich chorymi manifestami, to nie jest demagogia to już jest wręcz statutowe żądanie. Stara talmudyczna zasada, krzycz, że cię gwałcą, gdy sam gwałcisz. Nie boję się „katolickiej inkwizycji”, bo w ogóle nikogo i niczego się nie boję, z wyjątkiem terroryzmu ideologicznego dewiantów i dewiacja nie polega na preferencji seksualnej, tylko na obnoszeniu się i szantażowaniu wszystkich dookoła swoją „seksualnością”.

Skalę przemocy pokazują liczby przywołane powyżej. Skoro na 180 motorniczych tylko jeden zdecydował się otwarcie przeciwstawić gwałcicielom, to znaczy, że strach przed tego rodzaju agresją i agresorami jest potężny. Tym większy należy się szacunek bohaterskiemu motorniczemu, zdecydowanie większy niż „legendarnej tramwajarce”, łamistrajkowi i żonie zomowca, obecnie stojącej po tej samej stronie, gdzie stał mąż.