Uczone dysputy plujek

Nie mogę o sobie powiedzieć, że jestem w tych sprawach całkiem głupia. Potrafię się nawet przyznać, że kulisy wyłaniania kandydatów partyjnych znam od podszewki. W małym bo małym miasteczku, ale też suma tych małych miasteczek składa sie na Polskę.
Wychodząc z tego założenia i wspierając osobistymi obserwacjami mogę stwierdzić, że to co mamy teraz, demokracją nie jest.
Przychodzi raz na parę lat tylko jeden jedyny moment, kiedy wolno mi poczuć się jak ktoś ważny.
Tylko że jest to taka ważność pijaczyny, który dostojnym krokiem, zataczając się od lewa do prawa, gubiąc kierunek i zawracając, pokonuje jezdnię na pasach. A samochody po obu stronach stoją, bo ten na pasach ma pierwszeństwo. Jest w tym momencie najważniejszy. Ale tylko w tym. Gdy postawi nogę na chodniku, nikt się już z mętem nie liczy.
Kiedy w czasie wyborów idę spełnić swój obywatelski obowiązek, czuję sie dokładnie jak ten menel. Jestem ważna, wszyscy się troszczą o moje problemy, pył spod stóp, bylem prędzej pokonała odległość dzielącą mnie od lokalu wyborczego. Kiedy moja karta wpadnie już do urny, przestaję się liczyć a byle NIC może sie do mnie zwrócić „spieprzaj dziadówo”. I jedyna rzecz jaką mogę zrobić, by nie narazić się WYBRAŃCOWI, to spieprzać.
Obojętne jaki by to nie był szczebel władzy, ten mechanizm występuje WSZĘDZIE i dotyczy nas WSZYSTKICH.
Po oddaniu głosu stajemy się tylko płatnikami.
Malowałam niedawno mieszkanie. Umówiłam się z majstrem co, kiedy i za ile ma zrobić. Ustaliliśmy przy okazji jakie konsekwencje nastąpią, gdy rzemieślnik uchybi uzgodnionym warunkom. Uzgodnienia były zaakceptowane przeze mnie i rzemieślnika. Dobrze wykonał pracę, dostał zapłatę.
Podczytując gazety, publikacje na portalach, słuchając telewizji, zastanawiam się czy tych prostych zasad rzemieślnik – klient nie można przenieść na grunt polityki.
Że partie nie zginą, to wiadomo. Że partie nie wprowadzą JOW, też wiadomo. Nie miejmy złudzeń. Ale skoro te filary szemranej demokracji muszą istnieć, to ja, jako wyborca, jako zlecający malowanie, chcę mieć swoje prawa. Nie może być tak, że wpuszczam do domu rzemieślnika, a ten mi zamiast remontu demoluje dom, domaga sie ciągłych zaliczek a w momencie gdy przychodzi termin zakończenia remontu oświadcza, że chętnie zacznie robotę od nowa, tylko muszę zapłacić więcej, bo nie dość że kryzys, to jeszcze inflacja za pasem.
W normalnych warunkach taka sytuacja jest niemożliwa. Za bety takiego i spuszcza się ze schodów.
W normalnych tak, ale nie w polityce. Na naszych oczach te fachury wynoszą co cenniejsze rzeczy z domu i sprzedają, bo rzekomo pieniądze są im potrzebne by dobrze przeprowadzić remont. I nic nie robią. Donald Fachura.
To jak ja to sobie wyobrażam?
Jak naiwna wierząca w dobre, bo normalne rozwiązania, które mogą być wprowadzone siłą argumentów.
Moim zdaniem fundamentem wyborów nie powinny być listy kandydatów a PROGRAMY PARTYJNE. Do urn wyborczych wrzucamy wybrany program.
Wybory osób powinny być wtórne i niedecydujące.
Czyj program wygrywa, ten rządzi, nawet jeżeli w wyborach osobowych inne partie uzyskują większe poparcie. Te różnice można zlikwidować parytetem wygranego.
Juz na etapie prezentowania programów, partie, jako warunek ich dopuszczalności, muszą przedstawić zespół, który jako Rząd będzie ten program realizować.
W takim kontekście potrafię sobie wyobrazić, że PiS może wygrać walkę wyborczą na programy, a do jego realizacji powołać fachowców, wcześniej przedstawionych przy okazji prezentacji programu.
Przy takiej konstrukcji zlikwidujemy ten ciąg na budę członków partii, którzy nie mając pojęcia o resorcie, zostają ministrami za zasługi dla wodza i partii. I wykonują zlecenie jak zapijaczony partacz.
Gdyby taka konstrukcja sie przebiła, to zwycięska partia pełniłaby funkcje nadzorcze ( rada nadzorcza) a zarząd należałby do partii – właściciela programu.
W tą konstrukcję powinno się wbudować jeszcze naszą, wyborców, rolę. Kiedy zobaczymy, że nas oszukano i co innego obiecywano, a co innego się realizuje, to powinniśmy mieć instrument by zgłosić votum nieufności wobec partii i zarządzających. Choćby wybory sprawdzające.
I pogonić partaczy jak byle rzemieślnika – amatora.
W taką konstrukcję łatwiej wkomponować fachowość, odpowiedzialność, podmiotowość wyborców, łatwiej wyeliminować szemranych lobbystów. Łatwiej…
I co z tego.
Jeżeli nie do wprowadzenia są JOW, to propozycja jaką przedstawiam, propozycja do przemyślenia, nie ma szans przebicia.
Rządzący nie wprowadzą żadnych zmian, bo byłby to dla nich wyrok śmierci. Ale przyjdzie i na nich kryska. Kaczyński zrobi wszystko by doprowadzić do powtórki z rozrywki i powtórzyć historyczną rolę Wałęsy. Już teraz jego jedynym celem jest podzielenie nas i napuszczenie na siebie. Zakwestionowanie, jak kiedyś komunistom, legitymacji do rządzenia. Pójdą podwyżki, pójdą rozruchy, jest kandydat, który gotów skakać – nie tyle przez bramę, co krzyż. I mamy replay.
Może wtedy Polacy już nie będą tacy naiwni i nie zamienią jak kiedyś jednej mafii na kilka gorszych. Gorszych, bo zachłannych na wszystko – pieniądze, przywileje i nieodpowiedzialność.
A co do tego czasu?
Możemy sie bawić w plujki. I bawimy. Ta zabawa przechodzi z pokolenia na pokolenie. I będzie nadal, bo pluciem jeszcze nigdy i nigdzie nie poprawiono losu ludzi na lepsze.
Ciekawa jestem, czy doczekam takiego momentu, kiedy Polacy przestaną się dawać nabijać w butelkę i odmówią udziału w pochodzie chochołów.