Unia – dziwka, której kończy się EuroViagra

Kiedy do naszego uroczego kraju wieść dotarła, że ludziska europejskie z niejasnych przyczyn chcą się jednoczyć – cokolwiek to znaczy – nie umiejąc zjednoczyć własnych landów i województw we własnych

Kiedy do naszego uroczego kraju wieść dotarła, że ludziska europejskie z niejasnych przyczyn chcą się jednoczyć – cokolwiek to znaczy – nie umiejąc zjednoczyć własnych landów i województw we własnych krajach, Gienio wypowiedział te oto słowa, niegodne nowoczesnego człowieka w nowoczesnej rzeczywistości: A po jakiego grzyba to?

Niezbyt wyszukane to było, ale nie omieszkał uzupełnić wywód wzwodem wtedy napadniętej go elokwencji, za co uzyskał miano: beton żeś pan, konserwatysta i człon, mądrokurwolala, zapaśnik ideowy, pierdolisz jak potłuczony, burak kosmiczny i wstecznik zawszony.

Stanął w kącie z bolącą semantycznie padaczką, która degrengolowała jego umysł jak mniemał zbytnim uwielbieniem dla trunków wysokoprocentowych.

Myśl mu przechodziła o Unii jedna.

Pierwszy Maja jego oczom się ukazał, na zawołanie publiczne ludzi skupiający gromadnie w ulicach cieszących się i wymachujących flagami, pod nadzorem dyrektorów i prezesów kontrolujących zadowolenie niewidzialnymi suwmiarkami mierzone.

Orwell i Zamiatin mu się w umyśle od razu wyświetli na myśl o „unifikacji” ze swoimi świetlanymi wizjami takowych przyszłości. A że nikt mądrych ludzi słuchać nie chce i nie lubi, a wszelkiej maści „oryginały” są w modzie to zrozumiałą się być wydawała mu ta wpółczesna idea tak karkołomna jak konwersacja Nigeryjczyka z Chińczykiem przez tłumacza węgierskiego translatorowana, którego telefon komórkowy traci zasięg kiedy ucieka przed szwedzkimi nazistami niby spokojnie wędrując po meksykańskich górach.

Siedział Gienio w kącię i tęsknił za serami ręcznie wyrabianymi, które maf-unijnia żrerała jak dzieciątka zdrowe danonki i chipso-chrupki. Traktory i ziemie opuszczone zaczął widzieć – choć nie pił kilka godzin – odłogiem leżące, na które kurewka unijna pieniądze kłaść lekką ręką na swym blednącym brzuszku serwowała w pociechę ludzi z tego korzystających w delirycznym uwielbieniu pozostających.

Drogi i autostrady przez puszcze i chaszcze zobaczył się przedziergające i ludzi w trwodze oniemiałych rzucających się z kajdanami na stare świerki i dęby próbujących tą dzicz nowoczesną zatrzymać, a tylko chrupot ich czaszek wypełnił go i do gruntu przygiął jak winirośla mrozem otępione i zjednoczoną filokserą.

Poszedł po tanią whisky, ale żubrówkę rodzimą kupił, zbulwersowany kolorowymi reklamami za które nie chciał prezesom korporacji zjednoczonych płacić i drogim kolportażem mamiących, zmiennością i wahaniom rynkowej ekonomi.

Zapłakał przez chwilę nad Grekami – oszukiwali i fałszowali PKB, śląć do „dziwki unijnej” swoje faktury i pisma” – gdzie tak dobrze mu było za nim lud na ulicę wyszedł, aby orężem bronić zakazu bronienia oręża i poszedł na działkę samotnie siedząc na tarasie budując swoją wymarzoną wędzarnię nie mając fioletowo-ugrowego pojęcia skąd do cholery będzie brać mięso aby na tym pięknie skonstruowanym grillu piec i smażyć smakowite szynki, które z różnych krajów napłynęły do jego „matczynego kraju” śmierdząc i pocąc się jak stara dziwka, ogrzana prawdziwym ciepłem w konfuzję prawdziwą popadająca, jakby zapomniała co to prawdziwe uczucia.