Wartość kolekcjonerska

Model był perfekcyjny.

Model był perfekcyjny. Leżał na dłoni, jakby za chwilę miał zerwać się do lotu, zatoczyć krąg nad głowami ich obu i śmiertelnie wystraszyć stado wróbli urzędujące pod niedalekimi krzakami bzu. Jego ciężar, wyważenie i wykończenie były po prostu idealne. Po zakręceniu śmigłem można było słyszeć metaliczne postukiwanie, jakby pod pokrywą schowany był silnik. Przy poruszaniu sterem i lotkami wyraźnie było widać, jak w kabinie delikatnie przesuwa się drążek. Gdyby zaś wsunąć skalpel w szparę i otworzyć osłony pokładowych kaemów – ukazałyby się błyszczące mosiądzem taśmy amunicyjne.

Oskar był jednak pełnym ciekawości świata pięciolatkiem i takie szczegóły wzbudzały w nim tylko dziecięcy entuzjazm, nie wywołując jednocześnie podziwu ani satysfakcji z wierności wykonania. Właściwie najchętniej to już złapałby „samolocik” i ruszył do ataku nad grządkami fioletowych i śliwkowych astrów… ale przecież nie znał starszego pana, który wyglądał trochę jak chudy Święty Mikołaj. I – podobnie jak jego tęższy odpowiednik – proponował Oskarowi przefajny prezent, zupełnie taki, jak modele wujka Marka. Z tą różnicą, że wujek trzymał swoje modele na półkach za szkłem albo podwieszone na cienkich żyłkach pod sufitem, a nalegania Oskara, żeby zdjąć i dać się pobawić – z uśmiechem zbywał.

Poza tym Oskar wiedział, że za rzeczy trzeba zapłacić, chyba że dawali mu je rodzice alb ktoś inny z rodziny. – Proszę, to dla ciebie – odezwał się starszy pan, jak gdyby mógł słyszeć myśli małego – Podoba ci się? To nie przejmuj się płaceniem –. Dobrotliwy uśmiech zachęcił Oskara do podejścia. Szybki ruch małej dłoni – i już samolot szybował nad zwiędłą jesienną trawą, a starszy pan powoli rozwiewał się w powietrzu. Ale kto by na to zwracał uwagę! W górę, w dół, a teraz przez skrzydło, jak w telewizorze!

– Kiedy wrócę? Kobieto, jak skończę! –
– Oskar, obiecałeś, że dzisiaj skończysz wcześniej… Obiad zimny będzie.–
– Podgrzeję sobie. Muszę to zrobić, bo znowu będzie się ciągnęło i ciągnęło! –
– I znowu wrócisz, jak dzieci będą już spały? –
– Ale… Do ciężkiej i niespodziewanej cholery! Jutro też jest dzień! –

Trzask odkładanej słuchawki. Oskar z niedowierzaniem potrząsnął głową. Jak mogła się spodziewać, że ot tak rzuci wszystko i pójdzie do domu, do gadającego nieustannie telewizora, wrzasku dzieciaków i trawnika, który żebrał o skoszenie? Kiedy tutaj, w warsztacie, stał – jak sprężony do skoku wielki kot – oryginalny Chevrolet Camaro, pierwsza generacja, rocznik 1968, z silnikiem V8, nabyty za bezcen w Szwecji i sprowadzony tutaj, wśród obaw, czy dojedzie cało. Stał i czekał na zmiłowanie, a właściwie na zakończenie remontu, które wciąż się nieznośnie odwlekało – a to brakowało kasy, a to oryginalne części szły z USA kilka tygodni dłużej niż powinny…

Oskar westchnął i przeciągnął się, żeby rozprostować zgięty podczas grzebania pod maską grzbiet. Jego wzrok przesunął się wzdłuż półek i padł na stojący wysoko, nieco zakurzony model samolotu. Nie pamiętał już, skąd się tu wziął… Może to był prezent od wuja Marka – on zawsze miał hopla na punkcie modeli – a może od kogoś z dalszej rodziny? Czasem brał go w dłonie i smakował precyzję, z jaką odwzorowane zostały szczegóły. Nie mógł wyjść z podziwu zwłaszcza dla malutkiej figurki pilota, najwyraźniej ubranego w skórzaną kurtkę i mikroskopijnej już wielkości gogle. Szkoda, że kabina była sklejona z kadłubem na stałe i nie dało się ocenić również finezyjnych szczegółów jej wnętrza!

Już miał z powrotem pochylić się nad otwartą komorą silnika i zabrać za ostatnią, uparcie nie ustępującą pod kluczem świecę, kiedy rozległo się delikatne pukanie w stalową bramę warsztatu. Oskar sapnął z niezadowoleniem, wytarł dłonie w stary ręcznik i odwrócił się w stronę bramy. Klepnął w panel przełącznika i czekał, aż stalowa płaszczyzna z cichym szumem silnika uniesie się pod sufit. Z cienia, spoza prostokąta światła, padającego przez otwartą bramę, wysunęła się bezszelestnie chuda postać. – Dobry wieczór – uśmiechnął się dobrotliwie starszy człowiek, z jakiegoś powodu kojarzący się ze Świętym Mikołajem.

Oskar spojrzał w jego oczy i zanim zdążył zapytać, o co chodzi, poczuł, że zapada się w głąb własnego „ja”. Jak wciągany przez wodny wir człowiek, który rozpaczliwie bije rękami w wodę i czuje, jak daremne są jego wysiłki, tak i on resztkami woli próbował odzyskać kontrolę nad własnym ciałem i myślami. Nic z tego. Emocje i wspomnienia wymykały się jego świadomości, krążąc wokół niego i unosząc się jak w leju tornada, podczas gdy on sam osuwał się gdzieś w dół, a okolone siwą brodą oblicze odsuwało się ku górze, rosnąc i rozpływając się daleko, coraz dalej. Zdążył jeszcze usłyszeć rzucone półgłosem: – Hmm… O, to interesujące… – i z nagłym chrupnięciem wszystko zatrzymało się w bezruchu.

Starszy pan podniósł z betonowej podłogi warsztatu perfekcyjnie wykonany model Chevroleta Camaro i zważył go na dłoni. Model leżał idealnie, a miniaturowy kierowca w kolorowej kurtce jednego z amerykańskich uniwersytetów Ivy League tkwił za kierownicą. Mężczyzna odchrząknął z zadowoleniem i odwrócił głowę. Jego wzrok zatrzymał się na oknach domu stojącego po przeciwnej stronie ulicy, a na twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Na pierwszym piętrze widać było skaczący w górę i w dół cień dziecka. Wszystko wskazywało na to, że wartość kolekcjonerska będzie nadal rosła.

________
Tekst chroniony prawem autorskim. Opublikowany na witrynie www.kontrowersje.net . Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie i przedruk tylko za zgodą autora.