Więcej kasy na służbę zdrowia? A po co?

Stało się. Dzięki temu, że wozak sobotniego kuligu był pozbawiony rozumu, wylądowałem w szpitalu po tym jak ważące kilkanaście kilogramów sanki przywaliły mi w nerki.

Stało się. Dzięki temu, że wozak sobotniego kuligu był pozbawiony rozumu, wylądowałem w szpitalu po tym jak ważące kilkanaście kilogramów sanki przywaliły mi w nerki. Byłem trzeźwy jak niemowlę – to tak na wszelki wypadek gdyby ktoś chciał sobie robić głupie dowcipy. RTG i podstawowe badania nic specjalnego nie wykazały, poza tym, że napierdala mnie przy każdej zmianie pozycji z siedzącej na stojącą lub leżącą i na odwrót. Zalecono mi zrobienie USG nerek. I tu zaczęły się oczywiście schody.

W przychodni rejonowej owszem – termin za dwa tygodnie z okładem. Czyli mogę niedożyć lub samo przejdzie. – „Niech pan porozmawia z lekarzem” – doradziła Pani w recepcji. –„ Skoro to powypadkowe to może pana przyjmie”. Owszem, nie przyjęła. – „Niestety mam komplet – nie zdążę”. Domyślam się w czym rzecz. Sam pracuję na dwóch etatach, więc nie będę się pieklił. Badanie trwa jakieś 10-15 min, ale pani doktor musi jechać, bo pewnie czekają pacjenci w prywatnej klinice. Rozumiem – trudno.

Zatem skorzystamy z prywatnego gabinetu. Wlazłem do internetu. Po kilku próbach wpisałem właściwy zestaw haseł, żeby pozbyć się między innymi dostawców sprzętu do usg i forum dyskusyjnych. Odrzuciłem gabinety położnicze i ginekologiczne – zostało mi do wyboru kilkanaście pozycji. Wybieram po kolei numery telefonów rejestracji i odbijam się od kalendarza. Ja potrzebuję badanie na już, a tu mi się proponuje terminy tydzień, dwa tygodnie, a nawet miesiąc (sic!) – ten to pewnie jakaś sława, luminarz nauk medycznych. Tłumaczę w czym rzecz, że sprawa pilna, powypadkowa – nie robi to żadnego wrażania na panienkach ustalających terminy. Nie ma w ich pojęciu badania pilnego. Wciśnięcie się pomiędzy oczekujących na standardowe badanie nie wchodzi w rachubę. Na podniesienie kwoty zapłaty za zabieg gotowe się obrazić, więc nie proponuję. Wreszcie znajduję w okolicy NZOZ – badanie w czwartek.

To nie pierwszy przypadek kiedy od niepublicznej służby zdrowia odbijam się równie skutecznie jak od publicznej. Wydawałoby się, nam naiwniakom, że jak klient płaci, to jest obsłużony w terminie i w sposób zgodny z jego oczekiwaniami. Tymczasem gówno. Jaka jest tego przyczyna? Cóż, jako ekonomista śmiem twierdzić, że to wciąż za mała podaż usług w stosunku do popytu. To nie taksówki, gdzie złotówy czekają grzecznie na klienta na postoju (co prawda potem, gdy już wsiądziesz usiłują cię wyruchać na kasę jadąc okrężną drogą), ani zakład pogrzebowy, gdzie nawet po śmierci wyrywają sobie klientów z rąk. I chyba niewiele się tu zmieni, bo relatywnie wysokie koszty stałe decydują o tym, że nie każdy lekarz może sobie pozwolić na otworzenie prywatnego gabinetu, zwłaszcza wysoko specjalistycznego. Konkurencję w służbie zdrowia można – moim zdaniem – wykreować jedynie przy pełnym równouprawnieniu podmiotów prywatnych i państwowych świadczących usługi ochrony zdrowia , jasnych i stabilnych zasadach jej finansowania (wiem – to truizm).
Zresztą nie ma się co obruszać. Na całym świecie to pacjenci czekają w kolejce, tyle tylko, że jak już cię w przychodni/szpitalu złapią, to przynajmniej stwarzają wrażenie, że im zależy żebyś leczył się właśnie u nich, a jak masz napisane na skierowaniu pilne, to wiedzą co to znaczy.

Skoro więc pacjent odbija sie od prywatnej praktyki lekarzy, bo dziumdzie w rejestracji mają głęboko w dupie specyfikę każdego przypadku, to chyba znaczy, że kasy im nie brakuje. Skoro przynoszę im pieniądze w zębach, a oni traktują mnie jak powietrze, dając do zrozumienia, że im nie zależy, to topienie w publiczną służbę zdrowia kolejnych miliardów ze składek, z punktu wiedzenia pacjenta, nic nie da. Do tego dołóżmy cały aparat biurokratyczny pochłaniający znaczną część pieniędzy budżetowych.

Gdzie jest pies pogrzebany? Zostawmy lekarzy. Oni po prostu niech leczą. Brakuje nam dobrych menedżerów i obsługi klienta (pacjenta) oraz nowoczesnej administracji. Ci pierwsi odpowiadają za to jak pacjent ocenia usługi ochrony zdrowia. Bo przy właściwym, indywidualnym podejściu do każdego pacjenta, nawet nieskuteczna terapia, nie musi przesądzać o negatywnej ocenie systemu. Wszak pacjenci wiedzą, że rak może być chorobą śmiertelną, że medycyna to nie nauka ścisła i że wszystko może się zdarzyć, bo nie wszystko jeszcze o chorobach wiemy. Ważne żeby pacjent miał poczucie, że od początku kiedy zgłosił się do lekarza, aż do ostatniego zabiegu zrobiono wszystko, żeby go postawić na nogi. Od lekarza wymagamy oprócz wiedzy także powołania. Od menedżerów i obsługi pacjenta wymagamy profesjonalizmu. I w tym kontekście ochrona zdrowia może i powinna funkcjonować jak każda inna usługa w sposób marketingowy – tzn. klient (pacjent) jest dla nas najważniejszy. I do tego należy dołożyć jeszcze sporą dawkę empatii dla każdego chorego.

Tymczasem rząd, opozycja i hrabia Radziwiłł coś przebąkują o braku pieniędzy w systemie, o konieczności zwiększenia składek. Propozycje są niejasne, sprzeczne ze sobą, a przede wszystkim niewiele wiadomo co w zamian.

Nam, na początek, należy się wreszcie cała prawda o systemie. Ja chcę wiedzieć jaki procent osób finansuje system opieki zdrowotnej, a jaki to tzw. free riders. Ile pieniędzy pochłania dystrybucja pieniędzy, innymi słowy ile pożera aparat administracyjny. Chcę wiedzieć ile pieniędzy zostaje na leczenie, a ile powinno być żeby zapewnić bezpłatną opiekę dla każdego chorego i każdego przypadku. Chcę wiedzieć jaka jest dziura, ile pieniędzy brakuje. Niech ludzie wiedzą z czego trzeba by zrezygnować (autostrady, Euro 2012, remonty dróg itp), żeby co roku system opieki zdrowotnej był w pełni finansowany. Alternatywnie chcę też wiedzieć jaki pomysł mają władze żeby zaleźć dodatkowe pieniądze, żeby jednak autostrady były budowane. Ile muszę dołożyć z własnej kasy, a ile oszczędzi rząd rozwiązując KRUS, agencje i agencyjki. Kiedy wreszcie wejdzie w życie zadaniowy system finansowania działalności budżetowej? Pokażcie nam wszystkie przychody i wydatki. Niech każdy Polak ma przed oczami dwa słupki – tyle wpłacacie, tyle wydajemy. I niech to zna na pamięć jak Pater Noster.I dalej niech pokażą jaki mamy wybór: albo KRUS i wcześniejsze emerytury albo drogi. Demagogia? Nie, prosty rachunek jak słupki z arytmetyki dla drugoklasisty.

Dlaczego podstawowych danych o polskiej gospodarce i sferze społecznej trzeba szukać w zakamarkach stron internetowych poszczególnych ministerstw, bo są gdzieś poukrywane i przy okazji są publikowanie w wersji niestrawnej. Dlaczego co roku w internecie nie ukazuje się raport o polskiej służbie zdrowia w wersji full i light. Ten drugi powinien się zmieścić na rozkładówce gazety codziennej i w związku z tym powinien być publikowany w najbardziej poczytnych gazetach i czasopismach. To samo z polityką budżetową. Wersja full dla przedsiębiorców, naukowców i studentów, wersja light dla elektoratu. Nie ma to być laurka dla rządzących, tylko cała prawda o naszych finansach.

Tak więc najpierw pełna diagnoza, potem pomysł na leczenie, a dopiero na koniec podanie leku w postaci dodatkowej kasy. Naród najpierw musi zrozumieć co nam dolega, a potem może świadomie wybierać z alternatywnych rozwiązań. Ale o tym innym razem. Jak dożyję.