Wystarczył Kurski i Kłeczek, aby wydobyć Tuska z Tuska

Pierwsze reakcje na pewne nazwiska, ale też tematy zawsze są takie same: „ale po co o tym pisać?”. Pytanie z pozoru rozsądne, jednak w praktyce jest tylko pustym zawołaniem. Jeśli ktoś poważnie zajmuje się analizą polityczną, czy nawet społeczną, to może o Tusku albo Kaczyńskim napisać wiele, niekoniecznie mądrych rzeczy, natomiast, gdy będzie udawał, że ci politycy nie istnieją albo nie mają znaczenia dla biegu zdarzeń, to niech się zajmie czymś innym, bo się na swojej robocie nie zna. Wychodząc z takiego założenia, nie sposób pominąć ostatnich wydarzeń z udziałem Tuska, ale to nie jedyny powód. Tak się składa, że to Tuskowi powierzono teraz misję zwalczania PiS i co za tym idzie misję przejęcia władzy, dlatego też warto wiedzieć, co ta potencjalna władza sobą reprezentuje.

Zdaję sobie sprawę, że ostatnie zdanie wywołało gromki śmiech, w końcu co jak co, ale możliwości Tuska są wszystkim doskonale znane, mimo wszystko mam wrażenie, że chyba nie do końca tak jest. Większość ocen odnosi się do Tuska z okresu 2005–2013 i tutaj rzeczywiście wszystko jest jasne, co oznacza, że szkoda pary na jałowe powielanie frazesów. W moim przekonaniu tego Tuska już nie ma, a złośliwa historia zatoczyła koło i ustawiła „króla Europy” na początku politycznego życiorysu. Mam prawie 50 lat i wiele w polskiej polityce widziałem na własne oczy, między innymi Tuska z Kongresu Liberalno-Demokratycznego. Był to sepleniący polityk z drugiego szeregu, chociaż zawsze z ambicjami przerastającymi możliwości. Jego „legendarna” błyskotliwość w tamtym czasie i aż do 2005 roku nie istniała. Dla zobrazowania prawdziwości tej krótkiej charakterystyki podam dwa przykłady. Po drugiej kadencji Kwaśniewskiego w obozie III RP nastąpiła panika i niemoc, do tego stopnia, że nie potrafili wskazać jednego kandydata na prezydenta. W końcu zmuszono do startu Cimoszewicza, wcześniej swoją kandydaturę zgłosił Tusk, co wywołało jedną wielką konsternację i sondażowe poparcie na poziomie 5%.

Tusk przez 16 lat obecności w polityce dorobił się takiej pozycji, która uczyniła go egzotycznym kandydatem na prezydenta. Wprawdzie potem sprawy potoczyły się błyskawicznie, bo poważni ludzie na Tuska postawili, ale on sam w tej grze był pionkiem i ostatecznie przegrał. Drugi przykład odnosi się do słynnej debaty z Kaczyńskim. Pamiętam doskonale, jak Lis płakał w mediach, że Tusk lekceważy przeciwnika, który jest od niego sprawniejszy i bardziej doświadczony. Dziś te słowa wydają się dziwne, zwłaszcza w ustach Lisa, ale wówczas tak Tusk był postrzegany, dopiero po tej debacie i wcześniej po wielomiesięcznym szkoleniu Tusk stał się zawodowym trollem politycznym. Używam tego sformułowania konsekwentnie i nie jest to inwektywa, tylko precyzyjnie oddany potencjał polityczny. Tusk w szczycie swojej kariery używał wyłącznie jednego narzędzia politycznego – prowokacja połączona z pyskówką. Przez dwie kadencje nie robił nic innego, a przy mediach, które w całości były pod kapciem PO, Tusk uchodził za wybitnie sprawnego mówcę, o wyjątkowo błyskotliwych ripostach.

Jaki Tusk jest dziś? Prawie autentyczny, jeszcze parę przebłysków i wyuczonych sztuczek mu zostało, ale wystarczył Kurski i Kłeczek, aby wydobyć Tuska z Tuska. Pierwsze starcie tych godnych siebie przeciwników mogło wskazywać na przypadek, ale przy drugim czas zauważyć regułę. Prostym narzędziem, czyli tak zwanym odbiciem piłeczki, Kłeczek i Kurski wyprowadzili Tuska z równowagi, do tego stopnia, że kolejny raz zapomniał języka w gębie, no i dokładnie taki zawsze był Tusk, zanim się nim zajęli spece od prania mózgu. Na rytualne pytanie: „ale po co o tym pisać”, odpowiem bardzo rzeczowo i krótko. Tusk cały swój powrót zbudował na legendzie pogromcy PiS. Wszyscy wyznawcy krzyczeli, że Tusk zje PiS na śniadanie, jak kiedyś Kaczyńskiego w debacie. Tymczasem cała Polska widzi, jak jeden reporter od Kurskiego, robi z Tuska marmoladę. Oczywiście nie brakuje zaklinaczy rzeczywistości, którzy widzą jak „Tusk zaorał”, ale prawda jest brutalna, prości ludzie, prostymi metodami spuścili ze „zbawcy” powietrze. Jedyny argument polityczny, jakim Tusk dysponował, na starcie został może jeszcze nie wytrącony, ale bardzo poważnie zredukowany. Tusk wrócił na swoje miejsce, to nie jest Tusk z 2008 roku, ale sprzed 2005 roku.