Wzywa się obywatela w charakterze podejrzanego z paragrafu 135, artykuł 2!

Najtrudniej być prorokiem we własnym kraju i jeszcze trudniej we wlanej sprawie. Dawałem sobie spore szanse na umorzenie „obrazy prezydenta” w pierwszej fazie śmieszności organów, które podjęły sprawę, w mniemaniu organów, odnoszącą się do obrazy majestatu. Pomyliłem się, organa rozpoczynają kolejny akt komedii pod tytułem: „Nie mamy nic lepszego do roboty”. Niech będzie, wprawdzie ja mam wiele lepszych rzeczy do roboty, ale skoro w tej komedii nie ma castingu, tylko łapanka z urzędu, jestem zmuszony zagrać pierwszoplanową rolę. Jedno mogę obiecać, chociaż na scenie debiutuję, że będę się trzymał konwencji gatunku. W żadnym kadrze nie zachowam się dramatycznie, w żadnym nie będę poważny. By nie narażać się na świeże paragrafy udokumentuję i udowodnię poprawność definicji gatunku, który uprawia prokuratura gdańska. Komedia reżyserowana przez gdańską prokuraturę, wyspecjalizowanej w tej dziedzinie i zaliczającej spektakularne sukcesy, rozpoczęła się na początku czerwca, czyli minęło 4 miesiące nim prokuratura ustaliła dane osobowe autora inkryminowanego tekstu: http://kontrowersje.net/tresc/polska_rzadza_dwa_ruskie_cwele_tusk_i_komorowski, a precyzyjnie mówiąc dane dostarczył sam autor. Tym sposobem mamy złamaną pierwszą regułę tragedii greckiej, złamanie zasady czasu i potwierdzenie pierwszej reguły komedii RPIII, rozciągnięcie czasu w „czasookres”. Podobnie rzecz się ma z regułą miejsca. Sprawa rozpoczęła się w prokuraturze gdańskiej, przeszła do prokuratury w Złotoryi i Bóg jedyny wie gdzie się zakończy. Po ustąpieniu tragicznej zasady miejsca, przyroda wypełniła pustkę komiczną zasadą RPIII „Ze swojej strony dopełniliśmy wszelkich procedur”.

Wreszcie pozostała reguła akcji. Tutaj mam największe wątpliwości, ponieważ brakuje mi podstawowych danych. Ktoś tę akcję musiał rozpocząć, wprawdzie komedia ma się toczyć z urzędu, ale szybciej uwierzę, że można zamknąć dach stadionu w podczas deszczu, niż w to, że nie było donosu do prokuratury. W poniedziałek, 29 października, dowiem się kto zainicjował akcję, ale już na tym etapie mogę stwierdzić, że tragiczna reguła została sprofanowana i zastąpiona komediową postawą RPIII „Uprzejmie donoszę”. Naturalnie nie mam żadnych pretensji, że ktoś sobie doniósł do prokuratury, sam donosiłem kilka razy, tyle, że „doniesiony” wiedział o tym drugi, zaraz po mnie. Tak, czy siak widać wyraźnie, że zostałem postawiony na scenie komediowej, nie tragicznej i dlatego też proszę ewentualnie zainteresowanych opisywaniem mojej roli, aby ją opisywali zgodnie z prawdą, jako rolę komediową i nie robili z występu tragedii. Pierwszy i drugi akt komedii według mnie jest mało śmieszny, stare gagi, stary humor sytuacyjny, rutynowe dowcipy, jednak w trzecim akcie przewiduję naprawdę niezłe skecze. Przede wszystkim zabawa zacznie się na wstępnym poziomie, jakim jest przedstawienie zarzutów na podstawienie zebranego materiału dowodowego. Zabawne jest to, że w inkryminowanym tekście nie ma jednego słowa na temat prezydenta RPIII, a zatem nie prezydent jest podmiotem lirycznym tekstu. Prokuratura gdańska, mając wyraźne problemy z ogarnięciem wiedzy podawanej w szkole podstawowej, oparła zarzut na orzeczeniu: „rządzą”.

Ciekawy precedens, który wyznacza satyryczne kierunki dla orzecznictwa sądowego. Skoro orzeczenie nie podmiot jest powodem, póki co, podejrzenia, w takim razie zdanie: „Nieudolnie rządzona Polska tonie w korupcji i tragifarsie” jest taką samą obrazą majestatu prezydenta jak zdanie: „Polską rządzą dwa ruskie cwele”. W obu przypadkach można by się doszukiwać podmiotów domyślnych, ale kto skończył podstawówkę ten wie, że podmiot w powyższych zdaniach jest wyraźnie wskazany, natomiast reszta jest dopełnieniem lub przydawką. Co najwyżej prokuratura może zlecić biegłemu, by zmienił podejrzenie z orzeczenia na dopełnienie lub przydawkę, ale nie jestem pewien, czy taka interpretacja nie obraża majestatu. Drugie otwarcie komediowe nastąpi w akcie procesowym, czego przezornie nie wykluczam. Otóż z chwilą gdy prokuratura oprze akt oskarżenia na orzeczeniu, dopełniaczu lub przydawce, prokurator będzie musiał udowodnić, że autor tekstu, pisząc o „dwóch ruskich cwelach” miał na myśli nie tylko konkretne osoby, ale też konkretne urzędy, chociaż w tekście nie ma żadnych odwołań do wzmiankowanych konkretów. Komediowość tej sytuacji polega na tym, że prokuratura jako pierwsza musiała skojarzyć „ruskich cweli” z najwyższymi urzędnikami w państwie.

Pytanie zasadnicze co prokuraturę do tego skłoniło? Jeśli wystarczyło jedno nazwisko, powszechnie występujące w książkach telefonicznych, no to niestety oznacza, że spośród tysięcy Polaków i nie-Polaków, opisany typ mentalny prokurator dopasował do prezydenta RPIII. Nie mogę odpowiadać za skojarzenia prokuratorskie, nie mogę odpowiadać za to, jaki chleb ma na myśli głodny, ale chętnie wysłucham jakimi torami prokurator doszedł do tak, i tu zgoda, obraźliwych dla prezydenta wniosków. Teoretycznie to oskarżony powinien udowodnić na jakiej podstawie przypisał określone cechy, określonym ludziom, jednak z tego obowiązku jestem zwolniony, ponieważ nie opisywałem konkretnych ludzi, opisywałem konkretne typy mentalne, przywołując nazwiska przeciętnego Komorowskiego i Tuska, aby dać odpocząć Bogu ducha winnym Nowakom i Kowalskim. Natomiast prokurator będzie musiał podjąć trud procesowy i wykazać, że takie określenia jak: „ruski cwel” pasują jak ulał do osób sprawujących najwyższe urzędy w RPIII i dodatkowo, że takie określenia chociaż instynktownie kojarzone przez prokuraturę, mają charakter obraźliwy. Nie wiem jak pozostali, ale ja się wygodnie rozsiadam w fotelu, otwieram piwo, słone paluszki i czekam cierpliwie na komediowe sceny. Jestem niezwykle rad, że prokuratura umożliwia mi przeprowadzenie społecznego eksperymentu, który ma pokazać, co komu w RPIII wolno, komu nie wolno i jak się zmienia polska gramatyka w zależności od autora słów i adresatów. Wdzięczność tym większa, że nie spodziewałem się tak zaangażowanego i wpisującego się idealnie w eksperyment, stanowiska prokuratury.