Zbliża się wyjątkowy czas

Na wstępie tego totalnie pokręconego tekstu, chciałbym nadmienić, że znudziłem się i obrzydło w moich oczach i nie tylko oczach, wszystko, co wiąże się z tak zwaną polityką.

Na wstępie tego totalnie pokręconego tekstu, chciałbym nadmienić, że znudziłem się i obrzydło w moich oczach i nie tylko oczach, wszystko, co wiąże się z tak zwaną polityką. Wymiotuję na samą myśl o tych wszystkich partyjnych harcach. Telewizor już dawno wywaliłem w cholerę. Internet przestaje mi służyć, jako źródło wiadomości o tym co tu i teraz się dzieje.

Ciekawe rzeczy, dzieją się obok tego całego szajsu. Cyrku ćwierćinteligentów dla nie wiadomo kogo.

Lubię grudzień z dwóch powodów.

Po pierwsze, jest to czas, gdy może spaść taki autentycznie zimowy śnieg ( prawda, że dziwnie to brzmi w obliczu zacierania się pór roku? ), na który jako dziecko czekało się szczególnie i z utęsknieniem. Nadal odczuwam frajdę, gdy można się beztrosko wyłożyć, samotnie na środku pola i powywijać pajacyka w głębokim śniegu. Poza tym, dochodzi wtedy do ciekawego paradoksu. Przyroda zwalnia na maksa, a ludzie na odwrót. Gonią za zakupami, dogadzaniem sobie prezentami. Na sam koniec roku, ta gonitwa przybiera postać fajerwerków. Poganiamy się z tym życiem przez kolejny rok.

Drugim aspektem lubienia grudnia, są oczywiście święta. Dziś jakiś bloger, którego nicka i miejsca z którego pisał nie chcę wymieniać, zasugerował, że katolickie święta, należą się tylko katolikom. Prawda, że zabawnie to brzmi? Już widzę, te jego mistycznie przeżyte święta, gdy z siatami zakupów będzie krążył pomiędzy sklepami, a domem. Gdy w kolejnym centrum handlowym, będzie wybierał prezent dla ukochanej. Może źle kombinuję, ale aby pouczać innych z pozycji jakiegoś "Absolutu", to trzeba mieć nie po kolei w głowie. Wolność Tomku w twoim domku. Mój domek i moje święta zostaw w mojej gestii. Poradzę sobie.

No tak.  Zamiast zagłębić się w przedświąteczną atmosferę ( kurcze jeszcze trzy tygodnie, ale kto wie czy do tego czasu będę miał coś okazję napisać), zajmuję się jakimś tematem pobocznym. Do rzeczy więc.

Uważam, że tradycja, to rzecz piękna w sumie. Jest powtarzalna w wymiarze corocznego celebrowania, jak cholera. Ale niech mi ktoś powie, czy miał w swoim życiu dwa identycznie przeżyte dni? Chyba nie…

Tak samo jest ze świętami.

Niby wiemy, czego się spodziewać. Jaki jest podział ról w przygotowaniach, a nawet co ostatecznie wyląduje na wigilijnym stole, a mimo to…

Ponad tą całą wrzawą kuchenną, wydobywaniem ozdób z zapomnianych przez rok zakamarków, zapachem świerku i ciepłem chwilowo lepszych ludzkich nastrojów i uczuć. Można poczuć Ducha Świąt.

I mimo, że po kilku dniach, (a może nawet godzinach) wszystko wraca na tory normalności, to ten krótki czas zostawia w nas trwały ślad oczekiwania na przyszły rok.

To jest chyba moja najdziwniejsza notka na tym portalu.

W związku z tym, aby pozostawić Państwa w całkowitym osłupieniu, w domysłach, o co mogło tym razem chodzić podmiotowi piszącemu. Podejmę się próby wklejenia zdjęcia własnego autorstwa.

Niech ono dopełni dzieła mojej "twórczej" degrengolady.