Nie ma żadnego buntu sędziów, jest agonia nadzwyczajnej kasty

Reklamowane jako bunt pojedyncze akcje rozmaitych Tuleyi i Żurków, nie mają nic wspólnego z rzeczywistością. Żaden bunt sędziów nie istnieje, bo istnieć nie może, mamy za to jeden wielki jazgot i kwik nadzwyczajnej kasty. Z tą nadzwyczajną kastą również trzeba zrobić porządek, na początek semantyczny. Zacznę od przypomnienia, kto i kiedy wypowiedział owe tragikomiczne słowa. Była to Irena Kamińska blisko siedemdziesięcioletnia sędzia Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wypowiedź padła na Nadzwyczajnym Kongresie Sędziów Polskich i to jest również bardzo istotna informacja.

Poskładajmy teraz te dwie dane. Peerelowska weteranka, która w wyniku negatywnej selekcji i chorej ścieżki awansu trafiła do NSA, a przy takim życiowym dorobku jej obecność na imprezie „elity” sędziowskiej jest czyś całkowicie naturalnym. Na Nadzwyczajnym Kongresie Sędziów Polskich pojawili się przedstawiciele starej kadry, był tam Rzepliński, była Gersdorf, Strzembosz, Zoll i te wszystkie postaci, jakie znamy od lat, bo występują w roli dyżurnych autorytetów. Zameldowały się też młode wilczki, jak wspomniany Tuleya, ale to jest tylko i wyłącznie element pokoleniowej sztafety, resortowe dziecko, którego matka właśnie straciła ubecką emeryturę. Zatem mamy jasno określone towarzycho i równie oczywisty charakter imprezy, gdzie towarzycho się spotkało i piło sobie z dzióbków.

W zaistniałych okolicznościach i składzie osobowym, słowa o nadzwyczajnej kaście stają się czytelne bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Garstka nietykalnych rozdawała karty przez lata i to według określonego klucza, w którym polityka i przynależność do resortowej rodziny sędziowskiej, były priorytetami. Warto jeszcze zauważyć, że Nadzwyczajny Kongres Sędziów Polskich miał miejsce w 2016 roku, gdy jeszcze prezesem TK był Rzepliński, a w nadzwyczajnej kaście nie tylko tliła się nadzieja na obronę własnych pozycji i stołków, ale panowały nastroje wybitnie bojowe. Dziś to wszystko razem kona i tak to już jest, że gdy ktoś lub coś kona, zwykle nie można liczyć na estetyczny widok. Cały harmider wokół rzekomego oporu sędziów robi tylko i wyłącznie stara gwardia i ich dzieci, zarówno biologiczne, jak „ideowe”.

O ile ma się na uwadze kto i po co robi zadymę, łatwo sobie oszacować skuteczność tych działań. W mojej ocenie mieści się ona w granicach od zera do 1 promila. Oni zaraz stracą wszystkie wpływy, ponadto ich polityczne zaplecze kompromituje się na tym samym poziomie. Próba pokrzykiwania i szantażowania sędziów, ze strony Żurka, czy innych odchodzących z urzędów, to wyraz desperacji, jeśli nie agonii. Co mają robić? Godnie odejść nie potrafią, to stosują metody swoich rodziców, wujków, dziadków, próbują zastraszyć kontrrewolucję, ale realnej siły w tych działaniach zwyczajnie nie ma. Nawet jednoznaczne dawanie do zrozumienia, że PiS kiedyś odda władzę i wtedy nastąpi zemsta na sędziach, którzy są „pisowscy”, nie jest w stanie się przebić. Sędziowie mający teraz szansę na awans, w starym układzie nigdy by nie awansowali, więc niewiele mają do stracenia. Dla sędziów spoza nadzwyczajnej kasty reforma jest niepowtarzalną okazją, aby w miarę normalnych warunkach rozwinąć swoją karierę.

Gdyby opozycja była poważna, zorganizowana i deptała po piętach PiS, prawdopodobnie wielu świeżo awansowanych sędziów zastanowiłoby się nad pogróżkami. Wiemy jednak, że tak nie jest i co więcej, zaraz zostaną wymienione niemal wszystkie kadry na najwyższych stanowiskach. Nowa KRS, nowy skład Sądu Najwyższego i nowy prezes, w końcu zupełnie nowa Izba Dyscyplinarna. Brutalnie mówiąc nadzwyczajna kasta spada w hierarchii kastowej na sam dół i jest spora szansa, że taki Żurek za chwilę będzie sądzony przez tych, których usiłuje straszyć. W związku z przedstawionym zbiorem obserwacji, nie wierzę w żaden bunt i żadne sztuczne wywoływanie buntu, myślę, że najmniej połowa sędziów żadnego żalu po nadzwyczajnej kaście nie poczuje, jeśli już to ulgę.