Czas Alpokalipsy

Facet siedzący naprzeciwko, za barem, spojrzał na mnie. Patrzyliśmy sobie prosto w oczy – wyraźnie było widać szaleństwo płonące w jego źrenicach.

Facet siedzący naprzeciwko, za barem, spojrzał na mnie. Patrzyliśmy sobie prosto w oczy – wyraźnie było widać szaleństwo płonące w jego źrenicach. Mierzyliśmy się wzrokiem przez kilka sekund, aż wreszcie ryknął jakieś nienawistne słowo i wypadł z baru. Ciężkie narciarskie buty tylko nieznacznie spowalniały  jego ruchy. Dopadł stojaka z nartami, rzucił je energicznie na śnieg i wskoczył w wiązania, które jęknęły, ale posłusznie zaskoczyły, łącząc buty z deskami.

Władczym ruchem wsunął na oczy gogle, chwycił kije, zamaszystą łyżwą wybił się z miejsca i runął w dół stoku. Dwoje starszych Niemców, podjeżdżających właśnie z góry stoku do knajpy, wrzasnęło z oburzeniem; szybki, precyzyjny ruch narciarskiego kija pozostawił oboje nieprzytomnych z roztrzaskanymi kaskami. Narciarska szkółka prysnęła na boki i stok wypełnił się bezradnymi, podrygującymi śmiesznie postaciami w kolorowych kamizelkach, kiedy ich instruktor usiłował wyplątać swoje deski i kije z przemyślnego węzła.

Dwa skutery śnieżne z napisem POLIZIA ruszyły w dół stoku, nabierając pędu. Ich kierowcy, wytrawni narciarze, celowali w szusującą z upiorną prędkością postać, starając się wywrócić narciarza. Ten jednak ze sprawnością godną Jamesa Bonda wjechał w las – i po chwili już tylko dymiące szczątki znaczyły miejsca, gdzie skutery zderzyły się z alpejskimi sosnami. Wyrzucona impetem wybuchu krótkofalówka wyrzucała z siebie potok włoskich słów, ale nikt nie odpowiadał.

Młodzi sportowcy z lokalnego klubu narciarskiego zapamiętali ten dzień na zawsze z dwóch powodów. Po pierwsze wszystkie tyczki slalomowe zniknęły z trasy w jednej chwili jak sen jaki złoty, mimo że były tylko w kolorach czerwonym i niebieskim, po drugie – automatyczny stoper, zainstalowany na stoku, doznał załamania nerwowego i zamiast czasu zaczął wyświetlać w kółko „impossibile, impossibile”. Termin „narciarstwo alpejskie” najwyraźniej wymagał ponownego zdefiniowania.

Stado czarnych wieszczków poderwało się do lotu ze szczytów drzew, świercząc z niepokojem. Tuż poniżej kotłujących się w powietrzu ptaków powoli kręciło się koło dolnej stacji wyciągu krzesełkowego. Wśród oczekujących na swoją kolej narciarzy rozległy się trwożne okrzyki. Oblepiona skrzącymi się lodowymi igiełkami sylwetka nadciągała z szybkością huraganu… by po chwili rozrzucić na boki ludzi i sprzęt jak pług wirnikowy ze zdjęć A_O rozrzuca śnieg. Dostojnie sunące krzesełka jakby ktoś podciął batem, ruszyły pod górę z niebywałym wigorem, mimo że na samym środku sześcioosobowej kanapy rozpierała się jedna tylko postać…

Kiedy dojechałem z powrotem na górę, zrzuciłem narty i z hukiem otworzyłem drzwi baru. Raźno wszedłem do środka, wyszczerzyłem się do barmana, a długie lustro na ścianie odbiło mój uśmiech. Klapnąłem na wysokie krzesło i wciągnąłem z przyjemnością aromat świeżo parzonej kawy, alkoholowe opary grappy i vin brule. – Signor, jeszcze jedno podwójne bombardino, prego! – rzuciłem do barmana, który niespiesznie podniósł butelkę z gęstym, żółtym likierem.

________
Tekst chroniony prawem autorskim. Opublikowany na witrynie www.kontrowersje.net . Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie i przedruk tylko za zgodą autora.