Za miskę soczewicy. Historia poniekąd interaktywna.

Tego grudniowego popołudnia państwo Püdelscy prawie się pokłócili.

Tego grudniowego popołudnia państwo Püdelscy prawie się pokłócili. Pan Asmodeusz Püdelski, człowiek poczciwy i na ogół nie rzucający mięsem, warczał bezsilnie przez zęby jakieś nieprzystojności, Pani Retencja Püdelska blada i wyniosła, nie odzywała się ani słowem. Żeby ich dobrze zrozumieć, musimy, drogi Czytelniku, cofnąć się o kilka miesięcy.

W piękny, sierpniowy dzień w domu państwa Püdelskich zadzwonił telefon. To dzwonił ich serdeczny przyjaciel, pan Chapsburk. – Słuchaj, Pudel – zwrócił się do pana domu – jedziesz z nami na narty? Sami faceci, wiesz, kawalerski wypad, wino, narty i śpiew? –. – Chapsiu, jest sierpień, pogoda prześliczna, wszystko… – przeraził się gospodarz. – Tak, wiem, w złocie stoi i w zieleniach – przerwał mu bezceremonialnie przyjaciel – ale w Val di Kassa dobry lokal za nieduże pieniądze masz szansę zabukować właśnie teraz, a na otwarcie sezonu śnieg jest tam ZAWSZE. To jak, mam cię liczyć? –. – Czekaj, otwarcie sezonu… to będzie początek grudnia? W sumie – czemu nie. A muszę się już teraz decydować? –. – Stary, do połowy września najpóźniej, potem musimy już kasę wpłacić – wyjaśnił pan Chapsburk.

Niedługo przed połową września pan Püdelski przypomniał uprzejmie żonie o grudniowym, kawalerskim wypadzie. Pani Püdelska zerknęła w kalendarzyk i przeraziła się: – Kochanie, ale w TYM SAMYM terminie chciałam jechać do Niemiec, na szkolenie do WrrGrr GmBH! –. Jej mąż ciężko westchnął. Urząd, w którym pani P. odnosiła nieprzerwane pasmo sukcesów – a to wygrany przetarg, a to udana wizyta zaprzyjaźnionych samorządowców z miasta bliźniaczego, a to organizacja obchodów urodzin pierwszego burmistrza – miał w zasadzie w pompie, czy urzędnicy podnoszą swoje kwalifikacje, czy też nie, ale kiedy im samym na tym zależało – nie robił przeszkód. Kiedy więc pani Püdelska po dwóch latach zabiegów zakwalifikowała się na szkolenie w firmie konsultingowej o dźwięcznej nazwie WrrGrr – radości nie było końca. Aż do teraz.

– Hmm, naprawdę chciałem jechać poszusować z Chapsiem i ekipą – zastanawiał się głośno pan P. – I całkiem zapomnieliśmy, że ja w grudniu jadę do Niemiec – sumitowała się jego żona – Mógłbyś jechać i ja też, w swoich sprawach, ale z kim zostanie Pysia? –. Pan Püdelski zmęczonym gestem potarł czoło – Rodzice nie mogą, ciotka Agresja będzie w sanatorium… Nie ma rady, jedno z nas musi zostać. Wiesz, kochanie, ten mój wyjazd nie jest w sumie taki ważny w porównaniu z Twoimi dwoma latami starań i pracą – stwierdził i ciągnął dalej – poza tym jedziemy przecież w ferie z Pysią do Bad Bojbugen, więc narty mnie i tak nie ominą w tym sezonie –. – Na ciebie to można liczyć! – powiedziała z dumą pani Püdelska i przytuliła się do męża.

Aliści nadeszły Andrzejki, a po nich nieuchronnie zaczął się grudzień. Pierwszy grudniowy weekend zastał panią Püdelską miotającą się z obłędem w oczach między pakowaniem prezentów od Mikołaja, pakowaniem się na wyjazd i pakowaniem do lodówki zapasów, ponieważ pani P. święcie wierzyła, że mąż z córką po jej wyjeździe umrą z głodu. W piątej godzinie tego miotania bezsilnie osunęła się na fotel i załkała – Asmodeuszu! Ja już nie mogę, już nie wytrzymam! Nie jadę! –.

Pan Püdelski podniósł wzrok znad popołudniowej kawy i popatrzył na żonę ze zdumieniem. – Ależ, kochanie, mówiłem ci przecież, że nie masz się tak denerwować, wszystko będzie dobrze, jak Ciebie nie będzie. Damy sobie z Pysią radę i bez tych zapasów, Ty się tylko spakuj i we wtorek… –. – Nic nie rozumiesz! W pracy mam podsumowanie roku, nie wyrobię się z tym do wtorku, poza tym muszę przecież przygotować cały dom do Bożego Narodzenia, Pysia znowu będzie miała połowę zadań nieodrobionych, jak wrócę… Zdecydowałam, zostaję. –

Pan Püdelski żachnął się – Nonsens, kochanie, zrobisz mi listę rzeczy i ja je kupię, jak Ciebie nie będzie. Jak Pysia nie zrobi tych dwóch zadań na krzyż, nic się nie stanie. Przecież starałaś się przez dwa lata! –. – Nie, nic z tego. Ubieram się i idę oddać bilety – powiedziała pani Püdelska i tak też zrobiła. Kiedy wróciła do domu, pan Püdelski czekał na nią z miną nie wróżącą nic dobrego. – Kochanie, zrobiłaś źle. Zrezygnowałem z nart z Chapsiem, bo uważałem, że Twoja praca, dwuletnie starania i szkolenie są ważniejsze niż moja rozrywka. A Ty to olałaś! Poza tym wszystko, co Ci ponoć przeszkadza w wyjeździe, to są naprawdę błahe rzeczy, a wiesz doskonale, że to szkolenie ustawi Cię co najmniej na następne dwa lata. Sprzedałaś niezłe perspektywy za miskę soczewicy! –.

Pani Püdelska nawet nie próbowała dyskutować. Strzeliła tylko focha, z przytupem i melodyjką. I tak dotarliśmy, miły Czytelniku, do sytuacji, w której poznałeś państwa Püdelskich. Co będzie dalej? Czy spędzą imieniny Mikołaja w milczeniu? Czy rozpakują prezenty? Czy Pysi, która nic z tego nie rozumie, będzie przykro? Czy pan Püdelski ma rację, a jego żona jednak pojedzie do Niemiec? Czy też to ona ma rację, a on powinien pogodzić się z wydarzeniami? Czytelnicy – dopiszcie zakończenie tej historii!

________
Tekst chroniony prawem autorskim. Opublikowany na witrynie www.kontrowersje.net . Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie i przedruk tylko za zgodą autora.