I jeszcze posiedzi! Etapy drażnienia.

Z różnych względów państwo Quackie są zmuszeni do utrzymywania stacjonarnego numeru telefonu w tej firmie, co to nikt jej nie lubi, i to wcale nie ze względu na francuski kapitał. Wiąże się to z odpowiadaniem na telefony nie tylko od rodziny, znajomych i klientów, ale również od telemarketerów, którzy koniecznie chcą nam coś sprzedać, zaprosić na spotkanie, zaoferować jedyną, niespotykaną okazję…

Do kupowania przez telefon (jak również od akwizytorów na ulicy) jestem absolutnie nieprzyzwyczajony, więc w ciągu ostatniego półrocza nie skorzystałem ani razu z telefonicznej oferty. Nie ufam, nie lubię, nie chcę, nie będę korzystał. Niestety w niczym to nie zniechęca firm od pościeli z wełny lamy, usług telekomunikacyjnych, leczniczych lamp, przyrządów do masażu, anemometrów, stali konstrukcyjnej, gruntów rolnych, taktycznych głowic jądrowych… Nie wiem, czy może nie przesadziłem z tą wyliczanką, ale po prostu nie wszystkich ofert słucham do końca. Tak czy inaczej, odbieranie w porywach do kilku telefonów dziennie tylko po to, żeby odłożyć słuchawkę, nie jest specjalną przyjemnością, dlatego zaczęło to nas oboje niewymownie wpieniać. W związku z tym przeszliśmy kilka etapów.

Etap I – uprzejmie
Na tym etapie wysłuchiwałem tego, co pani, rzadziej pan, ma do powiedzenia. Nudne jak flaki z olejem, wygłaszane „profesjonalnym” tonem po dwugodzinnym szkoleniu, ale co tam. I tak wiedziałem, że na koniec powiem rozmówcy: – Pięknie dziękuję, nie skorzystam, żona też nie, terminy mamy pozajmowane na najbliższe 2 lata, do widzenia –. Pani/pan grzecznie się żegnał(a), ale za parę godzin i tak dzwonił następny telefon.

Etap II – uprzejmie z zastrzeżeniem
Po paru tygodniach cierpliwego i uprzejmego odmawiania („Ach, jacyż jesteśmy asertywni!”) zaczęła mnie brać z lekka cholera. W związku z tym do uprzejmej odmowy zacząłem dodawać prośbę: – Nie skorzystam, mam natomiast gorącą prośbę; państwo nagrywacie wszystkie rozmowy, prawda? W takim razie uprzejmie proszę o wykreślenie naszego numeru z państwa bazy danych. Do widzenia! – Zadziałało parę razy, w tym sensie, że rozmówca z lekkim zaskoczeniem zgadzał się usunąć nasz numer; ale czy to zrobił? Sądząc po dziennej ilości dzwonków – raczej nie.

Kilka razy zdarzyło się coś ciekawego, mianowicie dość urażona pani (co ciekawe, nigdy pan) mówiła: – Ależ proszę pana, my nie korzystamy z żadnej bazy danych, tylko z książki telefonicznej! –, na co miałem gotową ripostę: – W takim razie proszę zaznaczyć w tej książce, że nie życzę sobie telefonów w sprawie jakichkolwiek ofert –. Raz – słownie, raz – zdarzyło się, że pani wyraźnie już obrażona, rzuciła zaperzonym tonem: – No, ja mogę pana numer skreślić, ale nie gwarantuję, że inne firmy telemarketingowe też tak zrobią! – w podtekście zapewne mając na myśli „nic ci to, bucu, nie da, i tak będą dzwonić, i tak, więc co ci za różnica, a jak nie różnica, to i ja nie będę nic skreślać”.

Oczywiście prośby o skreślenie/ zaznaczenie nic nie dały. Telefony jak były dzwoniły, tak dalej dzwoniły.

Etap III – ze zniecierpliwieniem
Przyznam się, że w pewnym momencie straciliśmy cierpliwość – najpierw pani Quackie, potem i ja. Zamiast uprzejmie odmawiać, zaczęliśmy wkładać w odmowę pewne negatywne emocje. Zamiast „Pięknie dziękuję”, jęczałem „O Jeezuu, nie, znowu?”. Pani Quackie cedziła przez zęby wrogim tonem „PROSZĘ już więcej nie dzwonić na ten numer!”. Nieco spłoszeni – a może tylko tak nam się wydawało – telemarketerzy pospiesznie się żegnali i kończyli połączenie.

Telefony dzwoniły nadal.

Etap IV – grubiańsko
– Czy jest Pan zainteresowany naszą ofertą? –
– Nie! – I dup! słuchawką o widełki. Albo nawet dup! bez słowa. A w myśli „Ażeby cię pokręciło!”.

To też nic nie dało.

Etap V – grubiańsko z odreagowaniem
Po jakimś czasie doszedłem do wniosku, że telemarketerzy sami się proszą o zdalne i wokalne obicie ryja. Wiem, że to ich praca, że zatrudniają ich firmy, które płacą podatki (mam nadzieję) i napędzają koniunkturę, rynek pracy idzie naprzód etc. etc. A mnie to lata obojętnym kalafiorem u du… znaczy, koło kolan gdzieś. Jak dzwonią do mnie, do mojego mieszkania, mojej twierdzy, to niech się liczą z obroną konieczną!
– Dzień dobry, nazywam się Synestezja Prztąść, chciałam zainteresować pana… –
Na co ja tonem wściekłym: – Nie, pani się nazywa telemarketing. Nie rozmawiam z panią! –
Albo: – Nie, nie, nie i jeszcze raz nie! Wkurzają mnie takie telefony, nie dzwońcie więcej! –
Albo: – Mam was pozwać o nękanie telefoniczne? Skąd pani dzwoni? Co to, kumpra, ma znaczyć? –
Słuchawka jak wyżej.

A oni dzwonią dalej.

Etap VI – bambuko
Ale ile można się wściekać, toczyć pianę, wchodzić na żądanie na wysokie obroty? Taż od tego tylko ciśnienie skacze, a w sumie satysfakcja przy odreagowaniu żadna. Dzieci dziwnie patrzą, dla żony żadna przyjemność wysłuchiwać wkurzonego małżonka – eech, na dłuższą metę tak też się nie da. To tak jak z myszami albo karaluchami: skoro nie można wytępić, należy polubić. A przynajmniej czerpać z tych telefonów jakąś korzyść. Jaką? A chociażby rozrywkową.

– Dzień dobry, nazywam się Synklina Górnoprzepustowska, czy rozmawiam z właścicielem tego numeru telefonu? –
Ja, z OLBRZYMIM zaskoczeniem – Co? Niee, niee… wie pani, on siedzi w pierdlu.
I wyjdzie gdzieś za pięć lat. No, za pięć, to jak wypuszczą go wcześniej za dobre sprawowanie… –
Albo, tonem żałobnym – Niestety, jakiś miesiąc temu podpalił dom sąsiadów i czeka na rozprawę… Przykro mi… –
Albo, z przerażeniem – Właśnie dwa dni temu porwali go kosmici, pewnie robią na nim doświadczenia… A zaraz, kim PANI jest? Skąd pani dzwoni? Jest pani jedną z NICH! –

Na razie działa o tyle, że zazwyczaj po drugiej stronie zalega zdumiona cisza, po czym albo pan(i) przerywa połączenie, albo zdąży się jeszcze słabym głosem pożegnać. Po mojej stronie słuchawki natomiast rodzina ma niezły ubaw. Ostatnio Quackie junior starszy poradził tonem eksperta: – Tata, następnym razem powiedz, że właściciel siedzi za zamordowanie telemarketera! –. Pouczyłem smarkacza, że to mogłoby zostać potraktowane jako groźba karalna. Ale poza tym – dobrze kombinuje! Moja krew!

________
Tekst chroniony prawem autorskim. Opublikowany na witrynie www.kontrowersje.net . Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie i przedruk tylko za zgodą autora.